4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 28

έτρεχαν ρυάκια και τα κλαδιά έγδερναν τα παράθυρα σε απόσταση
αναπνοής από τον επιβάτη.
Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα καφέ τετράδιο με σκληρό
δερμάτινο εξώφυλλο και μια πένα. Τελευταία φορά που είχε λερώσει
μια από τις σελίδες του, ήταν την τελευταία φορά που έκανε αυτό το
ταξίδι. Πολλά χρόνια πριν.<< Αγαπητό μου ημερολόγιο...>>, έγραψε με
καλλιγραφικά και σχεδόν ακαταλαβίστικα γράμματα. Συνέχισε,
προσπαθώντας να βρει το κλειδί που ξεκλείδωνε όλα εκείνα τα
συναισθήματα που είχε θάψει βαθιά στα μπαούλα του μυαλού και της
καρδιάς της. Ανόητη γυναίκα. Επέτρεψες τελικά στους δαίμονες σου
να σε κυριαρχήσουν. Έγινες παιχνίδι τους για άλλη μια φορά. Να
τελικά λοιπόν που ο άνθρωπος αν πέσει μια φορά δεν θα καταφέρει
πατήσει γερά ποτέ ξανά. Πάντα ο φόβος θα τον κρατάει πίσω. Όσο
θαρραλέος και αν προσποιείται πως είναι. Και την πιο λάθος στιγμή
που μοιάζει με κατάλληλη, θα πατήσει τη σκανδάλη και αντί η σφαίρα
να τρυπώσει στο κεφάλι των άδοξων συναισθημάτων του, θα τη
στρέψει προς τον ίδιο του τον εαυτό και από εκείνον τίποτα άλλο δε
θα μείνει παρά μόνο μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση χλιαρή και κρύα.
Η αμαξοστοιχία άρχισε να κόβει ταχύτητα. Δεν την παραξένευσε.
Υπέθεσε πως αρχίζουν να περνούν τις γέφυρες. Η πιο μαγευτική
ήταν η τελευταία και συνάμα μεγαλύτερη. Εκείνη του Γοργοποτάμου.
Το τραίνο κουνιόταν πολύ περίεργα. Όχι πάνω κάτω αλλά δεξιά
αριστερά. Έμοιαζε έτοιμη να γύρει. Μόλις πέρασαν την πρώτη γέφυρα
το τραίνο ισορρόπησε. Πήγαν στη δεύτερη. Οι αναταραχές ήταν
τρομακτικές. Οι επιβάτες έψαχναν απεγνωσμένα απαντήσεις για το τι
συνέβαινε.
Η απάντηση των αρμοδίων ήταν ''υπομονή μέχρι την άφιξη στον
επόμενο σταθμό''. Λάθη.
Λάθη που στοιχίζουν και μακάρι το κόστος να είναι μόνο υλικό ή να
αφορά χρηματικές απολαβές. Όμως όταν γίνεται κάτι τέτοιο τι
28