4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 27

πως όταν ξυπνούσε το πρωί θα το έβλεπε. Σκέψεις και φόβοι
γυρνούσαν στο μυαλό της.
Χαχανητά και κουτσομπολιά ακούγονταν από κάθε σημείο του
βαγονιού. Για αυτό της άρεσε να ταξιδεύει το βράδυ. Οι άνθρωποι
ήταν διαφορετικοί. Πετούν τις προσωπίδες που φορούν την ημέρα
για να γίνονται αρεστοί και βγάζουν προς τα έξω τον αληθινό τους
εαυτό.
<< Επόμενος σταθμός η Οινόη. Για την Οινόη παρακαλώ να
ετοιμάζεστε. Οινόη.>>. Μια ώρα πέρασε. Το τραίνο πήγαινε κανονικά.
Έφτασε την αναμενόμενη ώρα άφιξης στο σταθμό γεγονός που όντως
αποτέλεσε έκπληξη για όλους. Παρόλα αυτά, λίγα χιλιόμετρα μετά
την αναχώρηση του σταμάτησε απότομα. Τα φώτα έσβησαν. Οι
ελεγκτές έτρεχαν από βαγόνι σε βαγόνι με ένα φακό στο χέρι.
Κάποιοι επιβάτες βρέθηκαν στο πάτωμα. Συνεχώς συνέβαιναν κάτι
τέτοια. Οι χρόνια ταξιδιώτες φαίνονταν. Απλά έκλεισαν τα μάτια
αδιάφοροι εκμεταλλευόμενοι τη συσκότιση ως ευκαιρία για να
ξαπλώσουν στις αγκάλες του Μορφέα. Προσπάθησε και εκείνη, αλλά
απέτυχε. Όλα αυτά τα γνώριμα μέρη, της προκαλούσαν μια αναγούλα
και έναν κόμπο στο στομάχι που πιθανότατα θα τη συνόδευε σε όλο
το ταξίδι. Μισή ώρα αργότερα τα φώτα άναψαν και πάλι. Αυτή τη
φορά όμως τ τραίνο πήγαινε αργά. Παρά την αναμενόμενη άφιξη στις
δύο, στον Μπράλο έφτασε περίπου στις τρεις παρατέταρτο. Όλα
έμοιαζαν κανονικά. Συνέχιζε το ταξίδι του με επόμενο σταθμό το
Λειανοκλάδι. Ξεκίνησε να ανεβαίνει το βουνό. Αυτή η διαδρομή
σαρανταπενταλέπτου, άξιζε να γίνεται το πρωί. Το θέαμα ήταν
μαγικό, με τις ακτίνες του ηλίου να διαπερνούν τα κλαδιά των
γέρικων δέντρων. Οι γέφυρες αν και τρομακτικές, ήταν
αξιοθαύμαστες. Εδώ και εκεί υπήρχαν παντού φυλάκια, μικροί πύργοι
και παρατηρητήρια από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από κάτω
27