4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 26

νοσοκομείο. Από τότε, την πρόσεχε σαν τα μάτια του. Ήταν ο
προστάτης της. Ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο και το ξίφος.
<<Προσοχή παρακαλώ. Σε λίγα λεπτά άφιξη αμαξοστοιχίας εξακόσια
με τελικό προορισμό το λιμάνι Αλεξανδρούπολης και ενδιάμεσους
σταθμούς. Αθήνα, ΣΚΑ, Οινόη, Θήβα...>>, ακούστηκε η ανακοίνωση
από τα μεγάφωνα. Ήταν μια αντρική φωνή, με βαριά προφορά. Όλος
ο κόσμος σηκώθηκε πελαγωμένος. Όλοι ήθελαν να προλάβουν να
μπουν πρώτοι, μήπως και γλυτώσουν το ποδοπάτημα. Υπολόγιζαν
ακόμη και το που πιθανότατα θα άνοιγαν οι πόρτες και έκαναν ουρά
εκεί. Η σφυρίχτρα ακούστηκε. Μπήκε στο σταθμό. Η πόρτα
σταμάτησε ακριβώς μπροστά της. Μπήκε γρήγορα και έκατσε στη
θέση της προστατεύοντας τον εαυτό της από την επερχόμενη μάχη.
Το επόμενο στάδιο, αυτό που της έβγαινε αυθόρμητα κάθε φόρα ήταν
να αναρωτιέται ποιος θα καθίσει δίπλα της. Είχε γνωρίσει πολλούς
και εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους. Άλλοι με
πολυτάραχη ζωή. Άλλοι αφοσιωμένοι στη γνώση, το διάβασμα και τα
βιβλία. Άλλοι τύχαινε να είναι τρελά φανατισμένοι οπαδοί και άλλοι
ήθελαν απλά να μιλήσουν και να βγάλουν στην επιφάνεια όλα όσα δεν
μπορούσαν να εκφράσουν στους αγαπημένους τους ανθρώπους,
αδιαφορώντας εάν ο συνομιλητής τους τους παρακολουθούσε ή όχι.
Η ώρα έφτασε. Η αμαξοστοιχία ξεκίνησε. Έβαλε τα ακουστικά.
Προσπάθησε να κοιμηθεί αλλά ήταν μάταιο. Να που τελικά βρέθηκε
να κάθεται ξανά σε μια ξεθωριασμένη γαλαζοπράσινη θέση κοντά
στην τουαλέτα του βαγονιού με την δυσωδία να κάνει το ταξίδι
ανυπόφορο. Μέσα σε ένα χαλασμένο τραίνο, οι πόρτες του οποίου
έπαιρναν μόνες τους την πρωτοβουλία αν θα ανοίξουν ή όχι. Το
τηλέφωνο του Αλέξη ήταν κλειστό. Κάλεσε το νοσοκομείο. Της είπαν
πως είναι καλά και πως το πρωί θα μεταφερόταν σε κανονικό
δωμάτιο. Του έστειλε σε μήνυμα ένα ξερό έρχομαι ευελπιστώντας
26