4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 23

άδοξα τη μανούλα τους. Μόλις απομακρύνθηκαν τα παιδιά με τη
γιαγιά τους, ο πατέρας πλησίασε και γονάτισε μπροστά στον τάφο
της. Έβαλε στη χούφτα του λίγο από το χώμα που θα αποτελούσε
την αιώνια κουβέρτα της αγαπημένης του. <<Αχ Σοφάκι μου. Είδες
που τελικά δεν άξιζε. Τώρα είσαι εσύ εδώ και εκείνος μπορεί απλά
να συνεχίσει τη ζωή του. Θα σε αγαπάμε πάντα. Θα σε αγαπάω
πάντα.>>, είπε και έμπηξε τη βέρα του βαθιά στο χώμα. Της την
παρέδωσε και έφυγε. Μαύρα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό. Ο κόσμος
έφευγε σχεδόν τρέχοντας. Δεν έμεινε κανείς. Ξεκίνησε να βρέχει.
Ο παράξενος άντρας πλησίασε. Ακούμπησε την ορχιδέα κάτω από το
σταυρό και ψιθύρισε, << Συγνώμη για όλα. Συγνώμη που κατέστρεψα
την οικογένεια σου. Συγνώμη που εξαιτίας μου τα παιδιά σου κλαίνε
σήμερα και θα κλαίνε για μια ζωή. Συγνώμη που σου στέρησα την
ευτυχία. Συγνώμη που είμαι τόσο ρεμάλι. Ήσουν τόσο υπέροχη.
Ήσουν!>>, είπε και γέλασε με πόνο. Τα μάτια του άρχισαν να τρέχουν
και μαζί με αυτά, η βροχή, όλο και δυνάμωνε.
2
Το τηλέφωνο κουδούνισε. Άνοιξε τα μάτια της απογοητευμένη,
νομίζοντας πως το κουδούνισμα προερχόταν από το ξυπνητήρι, όμως
όχι. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Το κινητό της αναβόσβηνε,
δημιουργώντας έτσι διάφορες σκιές στο ταβάνι. Η οθόνη έδειχνε
έναν άγνωστο αριθμό. Δεν το σήκωσε. Θεώρησε πως η ώρα ήταν
ακατάλληλη για τηλεφωνήματα. Το έβαλε στο αθόρυβο. Δεν πρόλαβε
να ξαπλώσει και πάλι το κινητό φωτιστικέ. Ποιός μπορούσε να
τηλεφωνεί τέτοια ώρα; Μήπως είχε συμβεί κάτι κακό και εκείνη το
αγνοούσε; Ή μήπως ήταν απλά ένας πιωμένος που μπέρδεψε τους
αριθμούς και τηλεφώνησε σε εκείνη αντί για τη γυναίκα που τον
πρόδωσε; Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε από το κρεβάτι για να
μη ξυπνήσει ούτε τον άντρα της αλλά ούτε και τα παιδιά της που
βρίσκονταν στο διπλανό δωμάτιο. <<Παρακαλώ;>>, αποκρίθηκε στο
23