4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 20

βρω; Πώς θα τον γνωρίσω;». Η μάνα αναστέναξε και είπε: «Τον
ξέρεις ήδη. Ο Αιμίλιος είναι ο πατέρας σου! Δεν έπρεπε να το
μάθεις, για να σωθείς από την οργή του Μεχμέτ. Τώρα πήγαινε να
τον βρεις.» «Και συ μάνα;» είπε η Ανταλέτ μέσα στο αίμα και στο
κλάμα της. «Εγώ γλυκιά μου θα σε σώσω από τον άλλον. Φύγε
γρήγορα!»
Η Ανταλέτ κατέβηκε από την πίσω σκάλα και είδε τον Μεχμέτ να
ανεβαίνει με τουφέκι. Κλαίγοντας βγήκε στο δρομάκι. Άκουγε φωνές
και στο τέλος έναν πυροβολισμό. Φώναξε «Μάνα!!!» και περίμενε. Το
αεράκι του Βοσπόρου φύσηξε ξανά και η κουρτίνα της μάνας της
βγήκε στο μπαλκόνι, λουσμένη στο αίμα.
Με όση δύναμη της απέμεινε, έτρεχε κλαίγοντας ως τη γέφυρα του
Βοσπόρου και ανακατεύτηκε με το πλήθος. Μόλις κατάλαβε ότι πάνε
να λιντσάρουν τους στρατιώτες ούρλιαζε «Είναι ο αδερφός μου!».
Όμως κανείς δεν άκουγε. Ο κόσμος ορμούσε στα τανκς με σημαίες
τούρκικες και κάδρα του Ερντογάν για να σκοτώσει τους στρατιώτες.
Ο αδερφός της πετάχτηκε σαν σκουπίδι παράμερα σε μια λίμνη
αίματος. Έσκυψε και έκλαιγε πάνω στο άψυχο κορμί του Σισμάν. Με
λυγμούς τον αγκάλιασε και τα αιματοβαμμένα ρούχα της έγιναν ένα με
τα δικά του. Φύσηξε το αεράκι του Βοσπόρου. Πήρε και σήκωσε την
αιματοβαμμένη μαντίλα της Ανταλέτ, πέρα από τη γέφυρα. Είχε
ξημερώσει η 16 Ιουλίου στην Τουρκία και ο Βόσπορος μύριζε
διαφορετικά…
Πάντα φανταζόμουν ότι ο παράδεισος θα είναι ένα είδος
βιβλιοθήκης (Χόρχε Λούις Μπόρχες )
20