4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 161

αγκαλιά μου, έχοντας την εντύπωση πως τον πονάω παρόλο που είναι ήδη νεκρός. Ή, μάλλον ΔΥΝΑΤΟΣ, βρήκα θάρρος να σταθώ δίπλα του και να κάνω όσα έκανα, ένα παιδί έχασε τον κολλητό του, δεν ξέρετε τι θα πει φιλία αν το βρίσκετε παράξενο το να θες να σιγουρευτείς ότι ο φίλος σου είναι ασφαλής. Προσπαθούσα να θυμηθώ πώς ήταν τα μάτια του, μιας και δε θα τα ξανάβλεπα, γιομάτα ζωντάνια.} Εντάξει...{γυρνάω και τη κοιτάω με τέτοιο θάρρος που δε πίστευα ότι είχα, τόσο που σχεδόν ντρεπόμουν που το είχα, βρίσκοντάς τη βουρκωμένη να κοιτάζει προς το μέρος μου} -Έλα μικρέ... -Αντρέας... -Έλα Αντρέα.] -Μια στιγμή! Εσύ ήσουν στο μόνιτορ, εσένα έκλαιγα, εσύ.... ΧΑΘΗΚΕΣ? Τώρα ήταν μαζί μου... μα που πήγε? Για αυτό χύθηκε ο καφές, για αυτό μας κοίταζε παράξενα το παιδί...ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ... - Κωσταντίνα! [έρχεται η Κωσταντίνα, χρόνια φίλη...] Κωσταντίνα, δε θα πιστέψεις τι έγινε... -Τι έγινε, ρε Αντρίκο?[της διηγούμαι την ιστορία όσο το καλύτερο δυνατό για να με πιστέψει...] -Τι με λες, ρε Αντρίκο... Άκου, ξέρω ότι σου ήταν μεγάλο τραύμα αυτό, να βλέπεις τον φίλο σου να πεθαίνει στα χέρια σου αλλά έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε...πρέπει να το ξεπεράσεις...σου κάνει κακό... -Μα ήταν μαζί μου τώρα, μέχρι να κάνω αναδρομή στο ατύχημα και εφόσον αντιληφθώ ότι δε θα έπρεπε να είναι εδώ ...πουφ... 161