4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 160

-Αλέκο, συγνώμη που σε έβριζα στο ποδόσφαιρο, συγνώμη αν δε σου είχα επιστρέψει τα χρήματα από τις τσίχλες, συγνώμη... -Μικρέ τι κάνεις?{πετάγομαι φοβούμενος ότι θα με έλεγε αδύναμο ή κάτι που στερεί το θάρρος και την ανδρεία...} -Τίποτα -Πώς τίποτα; Αποχαιρετάς τον φίλο σου από ότι κατάλαβα... -Ναι...γιατί, δεν είμαι δυνατός ,άντρας, θαρραλέος...επειδή κλαίω τη χαμένη ψυχή στο μισολιωμένο κορμί του φίλου μου? -Δεν είπα κάτι τέτοιο...αμμμ...πρέπει να φύγεις -Γιατί? -Το επιβάλλει ο διευθυντής. -...{ρίχνω μια τελευταία ματιά στο φίλο μου. Για να σιγουρευτώ ότι όντως θα πάει στο παράδεισο όπως μου είπε η νοσοκόμα, τη ρώτησα αν θα μπορούσα να του διαβάσω μια μικρή προσευχή μιας και δεν επιτρέπονται ανήλικα στις κηδείες και εφόσον μου το επέτρεψε γονάτισα δίπλα του γεμάτος πνιγμένα δάκρυα αρκετών ωρών και τη διάβασα όσο πιο καλά μπορούσα. Μετέπειτα έψαξα στο συρταράκι δίπλα του βρίσκοντας ένα σκονισμένο χαρτί με προσευχές διάφορες, τοποθετώντας το στο στήθος του. Για κάποιο λόγο ο κινηματογράφος με έκανε να πιστέψω για μια στιγμή πως θα άνοιγε τα μάτια του, ότι θα ξανάκουγα το γέλιο του, ότι θα τα άνοιγε και θα μου έλεγε ότι έκανε πλάκα, ότι δείχνει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος τελικά καλύτερο είναι να μη το χάφτουμε...Τέλος κλείνω τα μάτια μου, τον πλησιάζω, τα χείλη μου ακουμπούν το μάγουλό του και κρατώ μια σχετική απόσταση, μέχρι να βρω θάρρος να τον αντικρίσω νεκρό, νιώθοντας μια σχετική ζεστασιά και έλξη ανάμεσά στα δύο σώματα. ΑΔΥΝΑΜΟΣ, αρχίζω να δακρύζω ασταμάτητα, εκπνέω στο μάγουλό του, τον αγκαλιάζω σωριάζοντας το σώμα μου πάνω στο δικό του σαν να ζήταγα εγώ βοήθεια από αυτόν, μη λογαριάζοντας τις πληγές που είχε, καθώς την ίδια στιγμή νιώθω λύπη που τον σφίγγω στην 160