4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 158
-Παιδί, έναν ελληνικό σε εμένα και έναν εσπρέσο στον λεβέντη
δίπλα...[με κοίταξε με αρκετή περιέργεια και τρόμο]
-Μάλιστα[λέει το παιδί και φεύγει...]
-Σε είδε με το κουστούμι και του ’κανες εντύπωση, ‘μορφε συ...
-‘Νταξι, ρε Αλέκο ,αλλά μιας και ξεκίνησες τα κοπλιμέντα για
συνέχισε...
-Χαχαχα, ωραίος! Κουκλί...χαχαχα
-Έτσι να ’κούν τα αυτιά μου!
-Ορίστε ο ελληνικός και το εσπρέσο[είπε με γουρλωμένα μάτια το
παιδί]
-‘υχαριστω .
-Θυμάσαι ρε Αλέκο τότε μικρά τσογλάνια, δε πίναμε καφέ και τα
παίρναμε μια κούπα καφέ με κακάο για να φαίνεται πως πίναμε και
θα τρομάζαμε τις μανάδες... αχχχχαχαχαχχχχ
-Θυμάσαι τότε, [πίνει λίγο καφέ και χύνεται με ένα τρόπο σαν να
ήταν άυλος, ρε παιδί μου] αχχχ, ναι, που...μας κυνήγαγε μια γιαγιά
φωνάζοντας ‘κοντά κοντοστούπικα ‘ενώ στην ηλικία των 9 ήμασταν
1.60?
-Χαχαχα ναιιι
-Πωωω ωραία χρόνια...ζωντανά...
-Θυμάσαι τότε που παίζαμε στην αλάνα? Ωραία χρόνια ρε φίλε, να
έχεις ν διηγείσαι...οι χωματόδρομοι, το κυνηγητό ,το ποδόσφαιρο, όλα
αυτά που δε θα γίνονται τελείως σε μερικά χρόνια...
-Όντως με κάνει να μελαγχολώ...
-Γιατί, ρε φίλε, κι εμείς το ίδιο ήμασταν και οι γονείς μας τα ίδια
λέγανε
- Καλά τα λες
-Συνεχίζω λοιπόν, ξυπόλυτα ήμασταν δε φοβόμασταν τίποτα...όχι ότι
δεν υπήρχαν ατυχήματα αλλά λέμε τώρα .Με τα αμάξια είχαμε
εμπιστοσύνη, ρε φίλε.
158