4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 158

-Παιδί, έναν ελληνικό σε εμένα και έναν εσπρέσο στον λεβέντη δίπλα...[με κοίταξε με αρκετή περιέργεια και τρόμο] -Μάλιστα[λέει το παιδί και φεύγει...] -Σε είδε με το κουστούμι και του ’κανες εντύπωση, ‘μορφε συ... -‘Νταξι, ρε Αλέκο ,αλλά μιας και ξεκίνησες τα κοπλιμέντα για συνέχισε... -Χαχαχα, ωραίος! Κουκλί...χαχαχα -Έτσι να ’κούν τα αυτιά μου! -Ορίστε ο ελληνικός και το εσπρέσο[είπε με γουρλωμένα μάτια το παιδί] -‘υχαριστω . -Θυμάσαι ρε Αλέκο τότε μικρά τσογλάνια, δε πίναμε καφέ και τα παίρναμε μια κούπα καφέ με κακάο για να φαίνεται πως πίναμε και θα τρομάζαμε τις μανάδες... αχχχχαχαχαχχχχ -Θυμάσαι τότε, [πίνει λίγο καφέ και χύνεται με ένα τρόπο σαν να ήταν άυλος, ρε παιδί μου] αχχχ, ναι, που...μας κυνήγαγε μια γιαγιά φωνάζοντας ‘κοντά κοντοστούπικα ‘ενώ στην ηλικία των 9 ήμασταν 1.60? -Χαχαχα ναιιι -Πωωω ωραία χρόνια...ζωντανά... -Θυμάσαι τότε που παίζαμε στην αλάνα? Ωραία χρόνια ρε φίλε, να έχεις ν διηγείσαι...οι χωματόδρομοι, το κυνηγητό ,το ποδόσφαιρο, όλα αυτά που δε θα γίνονται τελείως σε μερικά χρόνια... -Όντως με κάνει να μελαγχολώ... -Γιατί, ρε φίλε, κι εμείς το ίδιο ήμασταν και οι γονείς μας τα ίδια λέγανε - Καλά τα λες -Συνεχίζω λοιπόν, ξυπόλυτα ήμασταν δε φοβόμασταν τίποτα...όχι ότι δεν υπήρχαν ατυχήματα αλλά λέμε τώρα .Με τα αμάξια είχαμε εμπιστοσύνη, ρε φίλε. 158