4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 150

Το κουτάβι γρυλίζει στην ανάμνηση σαν να της λέει «ΌΧΙ!» Τώρα η
Ζωή πρέπει να πάρει την απόφαση της ζωής της… μα ποιόν να
επιλέξει;
Κι όμως η Ζωή επέλεξε την ανάμνηση, τότε το σκυλί γρύλισε και
μεταμορφώθηκε σε τεράστιο λύκο, άρχισε να την κυνηγάει, η
ανάμνηση φεύγει… Μα αφού της είπε ότι θα την βοηθούσε, ψέματα
και μόνο ψέματα της είχε πει.
Με το τεράστιο μπράτσο το σκυλί την χτυπάει, μετά την γρατζουνάει
και την ρίχνει κάτω, η Ζωή σηκώνεται και αρχίζει να τρέχει.
Φως πλημμύρισε την αίθουσα και επανέφερε το σκυλί στο κανονικό
του και τότε εμφανίστηκε στον λαιμό του ένα κολάρο που έλεγε
«Σποτ» ήταν… το σκυλάκι της;
«Τέλεια τώρα χρησιμοποιεί οτιδήποτε αγαπώ εναντίον μου… μάλλον
χρησιμοποίησε τον Σποτ επειδή παλιά με είχε δαγκώσει» σκέφτηκε
και κοίταξε γύρω της παντού υπήρχε μόνο ησυχία και σκοτάδι.
Πόσο απαίσιο είναι το σκοτάδι! Ειδικά όταν όλα είναι ήσυχα, οι ήχοι
παίρνουν μορφές, παράλογες, τρομακτικές και δεν σε αφήνουν να
κοιμηθείς.
Αυτές οι σκέψεις στριφογυρνούσαν στο κεφάλι της Ζωής καθώς
καυτά και πικρά έτρεχαν τα δάκρυα όπως και το αίμα από τις
γρατζουνιές της. «Θέλω να πάω σπίτι… πίσω στην οικογένεια μου
που με αγαπάνε και με προστατεύουν…» αναφώνησε για πρώτη φορά
η Ζωή.
Τότε επιτέλους σηκώνει το κεφάλι της και βλέπει έναν διάδρομο με
ορθάνοιχτες δύο πόρτες και από αυτές έβγαινε ένα ολόλευκο φως
και μέχρι εκεί που έφταναν οι ολόλαμπρες ακτίνες του υπήρχαν
γρασίδι και λουλούδια.
Ήταν ότι πιο όμορφο είχε δει η Ζωή σχεδόν τυφλωμένη απ’ το φως.
Ήταν η έξοδος! Επιτέλους μετά απ’ τα τόσα βάσανα που πέρασε, θα
150