4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 141

Κινούνται άσκοπα μέσα στην άγνοια
και μοιραία χτυπούν στους τοίχους που χτίζουν ανάμεσά τους.
Θα ‘θελα να φωνάξω σε Εκείνον:
-Θεέ μου, σβήσε τα φώτα, κάψε το χρώμα.
Μονάχα άσε ένα παιδί επάνω στα συντρίμμια,
να ζωγραφίσει ένα ματωμένο τριαντάφυλλο
και μια καρδιά να το αγαπάει.
47.Βραβείο συνεργατικής συμμετοχής:
Εμείς ξέραμε- Κουκουζέλη Αγγελική-Ελένη, Λάμπρου Ευαγγελία,
Μπακούλα Μάνθα - 8ο Γυμνάσιο Περιστερίου
Κοίταξα στα καστανά του μάτια και εκείνος στα σκούρα δικά μου
Εμείς ξέραμε, μόνο εμείς ξέραμε
Μόνο εμείς είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά
Μα κανένας δε νοιάστηκε
Δύο επιπόλαιοι έφηβοι είναι, τι μπορεί να ξέρουν;
Αλλά εμείς ξέραμε
Ξέραμε ότι είχε έρθει το τέλος
Όχι όλων
Σίγουρα όχι όλων, όμως πολλών
Ίσως και το δικό μας, ίσως και όχι
Βγήκαμε έξω, ανεβήκαμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε σε εκείνο το
βουνό
Και καθώς ακούγαμε τον αέρα να βρυχάται
Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τον συννεφιασμένο ουρανό
Ακόμη κι αυτός ήξερε
Πετάξαμε χαρταετό
141