4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 136

45. 3 ο βραβείο: Τα πάντα ρει-Αργυρίου Κλεοπάτρα –
Εκπαιδευτήρια Διαμαντόπουλου
Τίποτα πλέον δεν είναι το ίδιο. Όλα έχουν αλλάξει. Ξαφνικά ένιωσα
τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Μάλλον τίποτα δεν είναι
δεδομένο. Κι ο χρόνος; Ο χρόνος έχει πρωταρχική σημασία σε όλες
τις αλλαγές τις μεταμορφώσεις, τις διαφοροποιήσεις, μα ποτέ δεν
ήξερα ότι θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τους ανθρώπους! Και τώρα
συνειδητοποιώ ότι το νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις, όπως μάλλον
και οι άνθρωποι.
Βέβαια με τους ανθρώπους συμβαίνει κάτι διαφορετικό! Εκείνοι
έχουν δύο πρόσωπα, ένα καλό και ένα κακό, κι αυτό για να
παριστάνουν πως είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά
είναι. «Μεγαλώνω μαμά, κι οι φίλοι λιγοστεύουν. Άρχισαν να
μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, σε όσους χαίρονται με τη
χαρά μου και σε όσους σπαράζουν περισσότερο κι από μένα στη λύπη
μου. Θυμάσαι, μαμά, κάποτε που δεν προλάβαινες να υπολογίσεις τα
ονόματα των φίλων για τις προσκλήσεις στα παιδικά μου πάρτι;
Κοιτάζουν το συμφέρον τους όσο μεγαλώνουν και δεν αφήνουν
κανένα μέρος της καρδιάς τους αγνό! Και με πονάει πολύ μαμά
αυτό!», ψέλλισα κατά λάθος.
Εκείνη τη στιγμή το δωμάτιο ήταν άδειο. «Ευτυχώς!», αναφώνησα
όλο ανακούφιση. Στη συνέχεια το βλέμμα μου έπεσε στο βάζο με τα
λουλούδια-τριαντάφυλλα συγκεκριμένα- που στόλιζαν το φωτεινό
δωμάτιο και το γέμιζαν με ευωδιαστές μυρωδιές και σκέφτηκα ότι
πλέον βάζεις ανθρώπους στην καρδιά σου και φοβάσαι να κοιτάξεις
πόση απ’ την καρδιά σου ξερίζωσαν φεύγοντας… Μερικές φορές, οι
άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές… το μόνο που
χρειάζονται είναι ένα χέρι να κρατηθούν… ένα αυτί να τους ακούσει
και μια καρδιά που να μπορεί να τους καταλάβει… Εγώ πλέον δεν λέω
136