4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 133

«Λοιπόν, σήμερα το βράδυ θα πάμε σινεμά. Μαζί!» αναφώνησε μετά
από αρκετή ώρα διακόπτοντας τις σκέψεις μου.
«Μα εγώ σήμερα δεν μπορώ έχω εξετάσεις...» βιάστηκα να
απορρίψω την πρότασή του.
«Σσςςς! Έχω μιλήσει με τους γιατρούς. Μετά τις οχτώ είσαι
ελεύθερη να πάμε βόλτα. Δεν μπορείς να το αρνηθείς!» με
παρακάλεσε, προσπαθώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του. Ήξερε
πάντα να παίρνει ότι θέλει από εμένα. Ένευσα καταφατικά και
έκλεισα τα κουρασμένα μου βλέφαρα.
Και τώρα είμαι εδώ. Πάνω σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ντυμένη στο
αγαπημένο μου γαλάζιο μου φόρεμα. Ο Γιώργος πρέπει από στιγμή σε
στιγμή να έρθει και η αλήθεια είναι πως νιώθω φόβο για τον έξω
κόσμο. Ξέρετε αυτόν τον κόσμο που είναι έξω από αυτούς τους
τέσσερις λευκούς τοίχους, τον κόσμο έξω από τα βιβλία που διαβάζω
και ίσως ακόμη και τον κόσμο που εγώ θυμάμαι. Έχουν περάσει τρία
χρόνια από την ημέρα που διαγνώστηκα με λευχαιμία και από τότε
έχω ξεχάσει όσα ένα έφηβο κορίτσι έχει ανάγκη να ζει. Και ο κόσμος
αλλάζει συνεχώς. Προς το καλύτερο όλοι ελπίζουμε όμως πολλές
φορές διαπιστώνουμε το αντίθετο τελικά. Φοβάμαι να ζήσω έξω!
«Είσαι έτοιμη;» λέει λαχανιασμένα ο αδερφός μου. ‘Όχι δεν είμαι
έτοιμη, ποτέ δεν θα είμαι ∙ τώρα όμως υπερισχύει η Άννα που πάντα
ήξερα.
«Είμαι πανέτοιμη» λέω αποφασιστικά και βγαίνω από το δωμάτιό
μου.
Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018
Ημερολόγιό μου,
Άλλαξα τόσο πολύ. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αλλάξω σε
μία μόνο ημέρα. Τελικά έκανα μεγάλο λάθος. Μία μόνο μέρα αρκεί για
ν’ αλλάξουν τα πάντα. Σκέψεις και απόψεις χρόνων, θεωρίες που
133