4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 121

επέστρεψε στο κρεβάτι της. Δεν πρόλαβε να την παρασύρει ο ύπνος
ο γλυκός ,που ακόμα και τα άγρια θεριά κοιμίζει και τότε ο φίλος της
ο Άσαντ χτύπησε την πόρτα, ήταν το σύνθημά τους. Η Άλμαλον
ετοιμάστηκε και βγήκε έξω στο λεπτό. Ο Άσαντ τότε την ρώτησε :
«θες να παίξουμε τα άστρα;». Το παιχνίδι αυτό ήταν μοναδικό γιατί
ήταν δικό τους μόνο δικό τους. Απλά κοιτάζεις τον ουρανό και
προσπαθείς να δεις ποια άστρα σχηματίζουν μια λέξη. Ήταν ιδιαίτερο
παιχνίδι, όμως αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία για εκείνους γιατί με
αυτόν τον τρόπο ηρεμούσαν. Όμως που να πάνε δυο μικρά παιδιά
μόνα τους; Για αυτόν τον λόγο είχαν μια μυστική σπηλιά που
σύχναζαν τα δυο αγγελούδια και ονειρεύονταν ευτυχία και ξανά έναν
γαλανό ουρανό και όχι γκρίζο, σκοτεινό, γεμάτο από μίσος και
στάχτες ουρανό! Για να πας σε εκείνο το μέρος ασφαλής θα έπρεπε
να μην σε αντιληφθούν οι κατακτητές .Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να
περάσεις κρυφά από τα μονοπάτια με τις πασχαλιές που το καλοκαίρι
μύριζαν και το κορίτσι ονειρευόταν η ζωή της να ήταν σαν κι αυτή
της ανθισμένη πασχαλιάς χωρίς κανένα «έντομο» να την
παρεμποδίζει να ζει όπως θέλει. Πολύ της άρεσε να τις κοιτάζει
όμως το αγόρι πάντα την άγχωνε να φύγουν γιατί υπήρχε περίπτωση
να τους έπιαναν αιχμαλώτους. Έπειτα προχωρούσες προς την
κόκκινη λίμνη ,την έλεγαν έτσι γιατί εκεί γίνονταν οι εκτελέσεις των
Σύριων από εκείνους, το αίμα τους ζητούσε εκδίκηση! Η διαδρομή
ήταν κουραστική. Έπρεπε να περάσεις δύσβατα ποτάμια , δρόμους
από χώμα που μερικές φορές υπήρχαν γυαλιά σπασμένα από τα
παράθυρα σπιτιών τα οποία είχαν καταστραφεί από τις πολλές
εκρήξεις. Σε υπόγεια στενά που καθώς τα διέσχιζες άκουγες τις
φωνές των ανθρώπων που υπέστησαν άσχημα βασανιστήρια από
τους κατακτητές. Τότε ήταν που η Άλμαλον φοβόταν πιο πολύ
.Έσφιγγε στην αγκαλιά της τον Ασάντ και του ψιθύριζε ότι ήθελε να
γυρίσει πίσω όμως ο Ασάντ την ηρεμούσε με τα γλυκόλογά του . Εκεί
121