4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 118

Φτάνοντας εκεί είδε πολλά γνώριμα πρόσωπα, πρόσωπα που δεν
συμπαθούσαν την Έλενα.
Σκέφτηκε πως δεν ήταν ο μόνος που είχε λάβει το γράμμα, κάθισε
όσο πιο μακριά μπορούσε από αυτούς αν και μπορούσε να διακρίνει
την νευρικότητα στα πρόσωπα τους.
Ο μικρός της αδελφός ήθελε να πει κάποια λόγια για αυτήν.
Σηκώθηκε και πήγε στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας, ξερόβηξε και
πήρε μια βαθιά ανάσα:
«Η Έλενα ήταν πάντα εκεί για μένα. Μου έδινε πάντα λεφτά για το
κυλικείο, όταν η μαμά ξέχναγε να αγοράσει φαγητό, μου διάβαζε
πάντα ιστορίες τα βράδια πριν πάω για ύπνο και πάντα με
καθησύχαζε, όταν άκουγα την μαμά και το μπαμπά να μαλώνουν», ένα
δάκρυ κύλισε από το πρόσωπο του, ρούφηξε τη μύτη του και
συνέχισε: «Αν και τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ απόμακρη,
κλεινότανε στο δωμάτιο της και δεν με άφηνε να μπω. Έγραφε
συνεχώς στο ημερολόγιο της,έτσι και εγώ πήγα στο δωμάτιο της και
το διάβασα. Κατάλαβα γιατί ήταν τόσο νευρική αλλά εγώ πάντα την
αγαπούσα και περίμενα πώς και πώς τη μέρα που θα γυρνούσε σπίτι
με ένα χαμόγελο και θα με αγκάλιαζε για πρώτη φορά εδώ και πολύ
καιρό.»
«Θέλω την αδελφή μου πίσω!» φώναξε, χτυπώντας την ξύλινη έδρα.
Συνέχισε να μιλάει με λυγμούς και δύσκολα καταλάβαινε κανείς τι
έλεγε, «Άνθρωποι που βρίσκονται εδώ πέρα την έκαναν να
αυτοκτονήσει, γιατί τώρα εσείς είστε χαρούμενοι; Δεν ξέρω τι θα
κάνω τώρα χωρίς αυτήν… Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν θα την
ξαναδώ. Εύχομαι να περνάει καλά στο παράδεισο τώρα» είπε
τραυλίζοντας.
Το αγόρι δεν άντεξε άλλο, ένιωθε απίστευτη ζαλάδα και με το ζόρι
συγκρατούσε τα δάκρυα του.
118