4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 116

Κανείς σας ποτέ δεν μου έδωσε την ευκαιρία να πω την γνώμη μου
για κάτι. Να διαφωνήσω. Να συμφωνήσω. Κανείς.
Κανείς σας ποτέ δεν με κάλεσε στην γιορτή του. Στα γενέθλιά του.
Κάπου. Οπουδήποτε. Κανείς.
Κανείς σας ποτέ δεν μου χάρισε ένα χαμόγελο. Λίγη συμπάθεια. Λίγη
αγάπη. Κανείς.
Μπορεί να είχατε δίκιο…
Είμαι απλά αόρατη…
Ή σκουπίδι…
Άρα καλά κάνατε και με πετάξατε στον σκουπιδοτενεκέ…
Ίσως τελικά να ανήκω εκεί.
Μια φορά…
Μόνο μια φορά…
Υπήρξε ένα παιδί που με έκανε να νιώσω όμορφη. Τόσο όμορφη...
Μέχρι που έμαθα πως όλα ήταν απλά ένα στοίχημα. Δεν έχω
εμπιστευτεί κανέναν από τότε.
Κανέναν. Μόνο εμένα. Πονάει αυτή η μοναξιά. Δεν ξέρω αν την έχεις
νιώσει.
Και μετά… Μετά… Πολύ μετά…
Δεν θα έλεγα πως είχα και την πιο συμπονετική οικογένεια.
Βασικά δεν νομίζω να νοιάστηκαν ποτέ πριν από αυτό το γράμμα.
Ίσως το κάνουν μετά. Μετά από…
Ο καλύτερος φίλος της μαμάς μου ήταν η βότκα και ο μπαμπάς μου
δεν ήταν ποτέ σπίτι. Απλώς ήταν άνεργος, οπότε σκορπούσε τα λίγα
λεφτά που είχαμε στα χαρτιά. Όχι ότι είχαμε. Ούτε λίγα. Απλώς
χρέη μιας άλλης ζωής.
Και μετά… Μετά… Πολύ μετά…
Πονάει αυτή η μοναξιά. Δεν ξέρω αν την έχεις νιώσει.
Ο ψυχολόγος δεν με βοήθησε πολύ.
116