4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 115

αστεία που της κάναμε… «Τι, τώρα θα μας στοιχειώσει κιόλας;» είπε
γελώντας.
Κρατούσε ακόμα το διπλωμένο γράμμα, ενώ τα χέρια του έτρεμαν
σαν να είχε πέσει η θερμοκρασία του δωματίου στους 10 βαθμούς.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και το άνοιξε:
Γεια σου…
Πρόκειται να μάθεις κάποια πράγματα για την ζωή μου ή για να είμαι
πιο ακριβής, κάποια πράματα που με έκαναν να την τερματίσω.
Αν έλαβες αυτό το γράμμα είσαι ένας από τους λόγους.
Ξέρεις, το πρόβλημα με τους ανασφαλείς ανθρώπους είναι πως
θέλουν να ευχαριστήσουν όποιον άνθρωπο τους πει να διορθώσουν
κάτι πάνω τους.
«Είσαι πολύ παχουλή, χάσε βάρος, σε κανέναν δεν αρέσουν οι
χοντροί!»
«Είσαι πολύ αδύνατη, πάρε λίγο βάρος, σε κανέναν δεν αρέσουν τα
κόκαλα!»
«Είσαι πολύ κοντή, φόρα κάνα τακούνι να φανείς λιγάκι!»
«Είσαι πολύ ψηλή, μην το τολμήσεις και φορέσεις τακούνια!»
Ξέρεις εσύ…
Βέβαια, υπήρχαν και αυτοί που νόμιζα πως με βοηθούσαν και τους
ευχαριστώ που με έκαναν να ζω στον δικό μου κόσμο, για όσο
πρόλαβα δηλαδή.
Νόμιζα…
Αλλά η αλήθεια πάντα ανακαλύπτεται στο τέλος.
Η μοναξιά…
Πονάει αυτή η μοναξιά…δεν ξέρω αν την έχεις νιώσει…
Κανείς σας ποτέ…
Κανείς σας ποτέ δεν με διάλεξε να μπω στην ομάδα σας…να
παίξω…να αισθανθώ…να χαρώ…κανείς.
115