4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 112

Καθισμένος σε ένα πεζούλι απέναντι από το νοσοκομείο του
Ευαγγελισμού, παρακαλούσε τους περαστικούς για λίγα χρήματα,
μήπως κατάφερνε να αγοράσει τίποτα. Η Έλλη είχε πάει για πρώτη
φορά σε αυτό το νοσοκομείο. Ο μικρός Στέφανος είχε ξεπεράσει τη
σοβαρή ασθένειά του κι έτσι η Έλλη αποφάσισε να τον επισκεφθεί.
Βγαίνοντας από τον θάλαμο 8, ξεκίνησε το γοργό περπάτημα για να
προλάβει το λεωφορείο για το σπίτι της. Την ίδια περίπου ώρα ,
έβγαινε από τον θάλαμο 12 η Αγγελική . Κοιτάζοντας το πάτωμα ,
περπατούσε στον διάδρομο που οδηγούσε στην έξοδο του
νοσοκομείου. Χαμένη στις σκέψεις της , δεν είδε την Έλλη που
ερχόταν γρήγορα καταπάνω της , με αποτέλεσμα να συγκρουστούν.
«ΠΡΟΣΕΧΕ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ! ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΩΣ ΤΡΕΧΕΙΣ!», είπε
νευριασμένη η Αγγελική κι έσκυψε να πιάσει το πλαστικό ποτήρι με
νερό που είχε πέσει στο πάτωμα. «Συγνώμη... έχεις δίκιο, ήμουν
αφηρημένη, πρέπει να προλάβω το λεωφορείο του Περάματος» είπε
η Έλλη κατακόκκινη από αμηχανία. «Αν θες μπορώ να σε βοηθήσω..
ξέρω πολύ καλά τα δρομολόγια .. κι εγώ εκεί κοντά μένω.. Είμαι η
Αγγελική». «Κι εγώ η Έλλη».
Τα κορίτσια αφού συστήθηκαν ξεκίνησαν να κουβεντιάζουν.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, αποφάσισαν να πάνε στο απέναντι
ζαχαροπλαστείο και να αγοράσουν από ένα παγωτό μιας και η ζέστη
ήταν αφόρητη.
«Σας παρακαλώ καλές μου δεσποινίδες ... δώστε μου κάτι να πάρω
να φάω» είπε ο άστεγος που μέρες τώρα κάθεται εκεί έξω. Τα
κορίτσια αμέσως σκέφτηκαν να του πάρουν ένα παγωτό. «Ορίστε..»
είπε η Έλλη προσφέροντας το παγωτό.
«Ευχαριστώ πάρα πολύ. Χρόνια τώρα εδώ στο δρόμο βλέπω πολλούς
ανθρώπους και καταλαβαίνω πολλά. Εσείς φαίνεστε και οι δύο καλά
κορίτσια». , είπε ο άστεγος απολαμβάνοντας το δροσερό παγωτό του.
112