4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 105

Οι μέρες περνούν όλο και πιο γρήγορα. Φοβάμαι πολύ. Υποπτεύομαι
πως η μαμά πλέον αντί να καλυτερεύει, χειροτερεύει. Απ’ τον
μπαμπά δεν μπορώ να πάρω ούτε μια κουβέντα. Πλέον δεν μας
μιλάει απλώς κινείται μέσα στο σπίτι, τρώει και κοιμάται. Δεν ξέρω τι
συμβαίνει, αλλά ξέρω πως είναι κάτι κακό. Εγώ απλώς προσπαθώ να
καταλάβω τι γίνεται. Η μαμά κάθε μέρα είναι στο νοσοκομείο,
κάποιες φορές δεν γυρίζει σπίτι το βράδυ. Νομίζω πως δε θα
αντέξει για πολύ. Βλέπω τον μπαμπά να μιλάει στο τηλέφωνο μια με
γιατρούς και μια με συγγενείς. Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά φοβάμαι
πολύ. Νομίζω η μαμά χάνεται. Ζητάω απ’ το μπαμπά εξηγήσεις, δεν
απαντά. Η μαμά μπαίνει στο νοσοκομείο για μέρες, δεν επιστρέφει
σπίτι. Εγώ πρέπει να είμαι με τα παιδιά. Ένα πρωί δεν πηγαίνω
σχολείο. Ο μπαμπάς έχει πάει στο χωριό να φέρει τη γιαγιά.
Πηγαίνω στη μαμά, την αγκαλιάζω σφιχτά. Η μαμά βρίσκεται σε
κώμα. Της μιλάω, κλαίω και φοβάμαι. Η μαμά μου αντέχει λέω ξανά
και ξανά και προσπαθώ να το πιστέψω. Η μαμά μου θα αντέξει, μου
το υποσχέθηκε! Οι γιατροί με βγάζουν έξω. Τους ρωτάω πόσο καιρό
είναι έτσι η μαμά, μου απαντούν λίγες ώρες. Έρχεται ο μπαμπάς με
την γιαγιά. Δεν με ρωτούν γιατί δεν είμαι σχολείο. Τρέχουν στη μαμά.
Λίγες ώρες μετά η μαμά δεν άντεξε. Έφυγε.
Σήμερα, δεκαοχτώ χρόνια μετά, διαπιστώνω πως η μαμά δεν έφυγε
ποτέ, το βλέπω στα μάτια της Ελένης που είναι ίδια με της μαμάς,
στο χαμόγελο του Νίκου που χαμογελάει όπως εκείνη, σε μένα που
είμαι ευσυγκίνητη και συναισθηματική και στη βαθιά ρυτίδα στο
πρόσωπο του πατέρα μας που μας αγαπά διπλά, όπως της το
υποσχέθηκε.
Η μόνη άμυνα εναντίον του κόσμου είναι η βαθιά γνώση γι’
αυτόν.( Τζον Λοκ )
105