4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 104

παροτρύνει και τη μαμά να πηγαίνει μαζί τους, να κάνει βόλτες με τα παιδιά, να πηγαίνει στην δουλειά, είχε βρει τον εαυτό του! Θυμάμαι ήταν Παρασκευή γύρισα απ’ το σχολείο και δεν ήταν κανείς σπίτι. Σκέφτηκα τα παιδιά ήταν ολοήμερο, η γιαγιά δεν έβγαινε ποτέ απ’ το σπίτι, ο μπαμπάς έπρεπε να έχει σχολάσει και η μαμά τέτοια ώρα έβλεπε πάντοτε την αγαπημένη της εκπομπή. Αγχώθηκα και τηλεφώνησα στον μπαμπά. Δεν μου απαντούσε και αγχωνόμουν όλο και πιο πολύ. Περίμενα αλλά κανείς δεν εμφανιζόταν. Κάτι κακό συνέβαινε. Μετά από κάποιες ώρες γύρισαν όλοι μαζί, ρώτησα πού ήταν και μου είπαν πως είχαν πάει για φαγητό. Δεν είπα τίποτα και κάθισα να φάω μόνη μου. Στο σχολείο τότε στη βιολογία κάναμε κάτι μαθήματα για κάποιες σοβαρές ασθένειες και δεν άντεχα άλλο, άκουγα όλα όσα μπορεί να πάθει κανείς απ’ τον καρκίνο και βούρκωνα. Έλεγαν πως είναι κληρονομικό, και μετά αναρωτιόμουν, δηλαδή θα το πάθω εγώ ή τα παιδιά μου και ανησυχούσα ακόμη περισσότερο. Ρωτούσα καθημερινά τον μπαμπά αν η μαμά πάει καλύτερα και μου απαντούσε ναι, οι γιατροί λένε πως θα μειωθούν και οι επισκέψεις της στο νοσοκομείο. Έλεγε σίγουρα αλήθεια γιατί όταν μιλούσε χαμογελούσε, ήταν χαρούμενος! Η κυρία Μαρία μου είχε πει να πάω σπίτι της μετά το σχολείο να μου δώσει κάποια βιβλία να διαβάσω. Είπα στον μπαμπά πως θα πάω στην Αλεξάνδρα κι έφυγα γρήγορα. Μόλις σχολάσαμε με πήρε με το αμάξι. Πήγαμε σπίτι, ήπιαμε τσάι και συζητήσαμε πάνω από τρεις ώρες. Μου έδωσε πολλά βιβλία για να διαβάσω. Έπρεπε με κάτι να ασχολούμαι στον ελεύθερό μου χρόνο έλεγε, αφού είχα σταματήσει το χορό και τα αγγλικά. Η κυρία μου φερόταν σαν να ήμουν παιδί της, βλέπεις δεν είχε παιδιά μόνο μια αδερφή, την κυρία Γεωργία, ερχόταν συχνά στο σχολείο για να την δει. 104