4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 102

μας, είχα την ελπίδα πως θα ζήσει και προσπαθούσα να της την
μεταδώσω. Δεν ζούσε όμως. Ήταν ουσιαστικά νεκρή.
Πέρασε ο πρώτος μήνας και η μητέρα συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό. Ο
πατέρας προσευχόταν συνεχώς. Εγώ πονούσα αλλά προσπαθούσα να
μην το δείχνω. Όλη την ημέρα έδειχνα καλά, μόνο η κυρία Μαρία
γνώριζε και το δωμάτιό μου που κάθε που νύχτωνε, ξάπλωνα και
έκλαιγα με λυγμούς.
Η κυρία καθημερινά με ρωτούσε για τη μαμά. Καθόμουν ώρες μετά το
σχολείο και συζητούσα μαζί της. Δε με έκανε να ξεχαστώ ή να
σταματήσω να ανησυχώ για τη μαμά, απλώς να νιώσω λίγο καλύτερα,
να σκεφτώ λίγο πιο θετικά. Ο πόνος που ένιωθα μέσα μου ήταν
ασήκωτος. Κάθε πρωί ξυπνούσα με τη σκέψη κι αν η μαμά…, μετά
πήγαινα την έπαιρνα αγκαλιά, την περιποιούμουν. Έφευγα για το
σχολείο και σκεφτόμουν ξανά, αν όσο λείπω η μαμά…, ήταν η μόνη
μου σκέψη.
Ο Νίκος και η Ελένη δεν έπρεπε να μάθουν τίποτα έτσι μου είχε πει
ο μπαμπάς. Κι εγώ αναρωτιόμουν και αναρωτιέμαι ακόμα, μήπως
έπρεπε; Ο μπαμπάς στήριζε τη μητέρα και προσπαθούσε να την κάνει
να χαμογελά. Προσπαθούσε συνεχώς, μα εκείνη δεν μπορούσε, η
θλίψη της κάλυπτε όποιο άλλο συναίσθημα θα μπορούσε να προκύψει.
Έχουμε Οκτώβριο πλέον. Η μαμά είναι ακόμη μαζί μας. Πηγαίνει στο
νοσοκομείο τρεις φορές την εβδομάδα. Κάνει εξετάσεις και κάποιες
θεραπείες. Προσπαθούμε μαζί με τους γιατρούς να την κάνουμε να
φύγει όσο αργότερα γίνεται. Η ίαση της ασθένειας θα ήταν ένα
θαύμα. Ο πατέρας έχει πέσει σε κατάθλιψη, όσο και να προσπαθεί να
κρυφτεί απ’ τη μητέρα και από μας, τον καταλαβαίνω. Προσπαθώ να
του δώσω κουράγιο και να τον κάνω να αντέξει. Πονάει πολύ να
ξέρεις ότι, όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς να αλλάξεις την
κατάσταση. Πονάει πολύ να σου λένε πως έτσι θα γίνει, δεν αλλάζει.
Ο πατέρας καθημερινά προσεύχεται. Δεν ήταν ποτέ πολύ
102