4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 42

τα μωρά βρήκα μόνο το ένα. Ρώτησα την μητέρα μου που ήταν το
άλλο και μ είπε ότι το έδωσαν. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι
2 νοσοκόμες πάνω από το κεφάλι μου. Έκλαψα πολύ για σας. Αλλά
δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Το μόνο που είχα από το άλλο μου μωρό
ήταν μόνο μία φωτογραφία. Μία φωτογραφία και με τα δυο μου τα
μωρά. Την έφτιαξα κολιέ. Το έκανα πετράδι και με κάθε ευκαιρία θα
έδινα το ένα στην κόρη μου και το άλλο στο γιο μου. Ποτέ δεν τον
βρήκα. Εύχομαι να με βρει εκείνος μια μέρα. Νομίζω σήμερα είναι η
τελευταία μέρα που σου γράφω. Από αύριο έχω ένα και μια δουλειά.
Αντίο!!!!!
Η Αντριάννα δεν κατάλαβε ποτέ γιατί η γιαγιά της ήταν τόσο καλή
και τρυφερή με τους άλλους. Τώρα καταλαβαίνει. Η γιαγιά της είχε
μάθει στη ζωή να τα βλέπεις όλα θετικά. Μπορεί μερικά να μην είναι
θετικά, αλλά μπορούν να γίνουν. Η Αντριάννα γνώρισε την γιαγιά της
επιτέλους. Ήρθε πιο κοντά της ύστερα από το διάβασμα του
ημερολογίου της. Πέρασε δύσκολες εποχές. Όμως κάτι ακόμα έχει
μείνει ανέπαφο με την καινούρια ζωή που ξεκινάει να ζει η Αντριάνα.
Υπάρχει κάτι ακόμα. Εκείνο το κουτάκι. Τι ήταν αυτό το κουτάκι;
Άφησε το ημερολόγιο πάνω στο χαλί και με απαλές κινήσεις έβγαλε
από μέσα από το μπαούλο το κουτάκι. Αφουγκράστηκε για λίγο την
ησυχία και απλά άνοιξε το κουτάκι. Μέσα υπήρχε το ένα από τα δύο
κολιέ που έγραφε στο ημερολόγιο. Η γιαγιά της δεν πρόλαβε να
τελειώσει την αποστολή της. Δεν πρόλαβε να βρει και τα δύο της
παιδιά, δεν πρόλαβε να τα δει να αγκαλιάζονται.
Η Αντριάνα σηκώθηκε πάνω. Κοιτούσε γύρω και προσπαθούσε να
ανακαλέσει στιγμές που πετύχαινε την γιαγιά της να βγαίνει από την
σοφίτα κλαίγοντας. Τώρα τα κατάλαβε όλα.
Το αποφάσισε. Η Αντριάνα έβαλε στόχο ζωής να βρει τα δύο αδέρφια
και να τα φέρει σε επαφή. Κανείς ποτέ δεν έμαθε αν τα κατάφερε.
Κάποιοι λένε ναι, άλλοι πάλι λένε όχι. Όμως κανείς ποτέ δεν ξέρει
42