4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 22

2.1 ο βραβείο: Ο θάνατός μου η ευκαιρία σου για ζωή- Ειρήνη
Φαλλιέρα , 2ο ΓΕΛ Καματερού
<< Στη Σοφία. Μητέρα, κόρη, θεία, ανιψιά. Θα σε αγαπάμε πάντα.>>.
Αυτό ήταν γραμμένο στο λευκό μαρμάρινο σταυρό που θα
τοποθετούνταν πάνω στον τάφο εκείνης της νεαρής κοπέλας.
Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί γύρω της. Άλλοι έκλαιγαν. Άλλοι
γελούσαν. Άλλοι ήταν κενοί και άδειοι. Μπουκέτα ήταν τα γαρύφαλλα
στα χέρια του καθενός. Ο ήλιος, είχε κρυφτεί και ένα δροσιστικό
αεράκι που ανακάτευε τις μυρωδιές, ανακούφιζε από τη φριχτή
ζέστη. Ο καιρός άλλαξε απότομα. Η καλοκαιρινή μέρα μέσα σε λίγα
λεπτά μετατράπηκε σε βαθιά φθινοπωρινή.
Κάτω από μια γέρικη λεύκα, που έστεκε επιβλητικά, καθόταν ένας
παράξενος, μαυροφορεμένος άντρας. Μαύρα σκαρπίνια, μαύρο
κοστούμι, ακόμη και το πουκάμισο που φορούσε μαύρο ήταν, χωρίς
κάποια γραβάτα ή παπιγιόν να στολίζει το λαιμό του, παρά μόνο ένας
χρυσός σταυρός, με μία χοντρή, χρυσή αλυσίδα. Στο κεφάλι φορούσε
ένα εξίσου μαύρο καπέλο, με το στολίδι όμως της αμφίεσης του να
αποτελεί μια μακριά μέχρι το γόνατο καμπαρτίνα. Στο χέρι κρατούσε
ένα σπάνιο λουλούδι. Μία μπλε ορχιδέα. Σύμβολο του σπάνιου. Της
αγάπης και της ομορφιάς. Το πρόσωπο του ήταν ανέκφραστο. Ήρθε ο
παπάς. Ξεκίνησε να ψέλνει.
Χώμα σκέπαζε σιγά σιγά το φέρετρο της νεαρής γυναίκας με τις
ανθοδέσμες να πέφτουν βροχή μέσα στο βαθύ λάκκο. Η ψαλμωδία
ολοκληρώθηκε. Ο σταυρός πήρε τη θέση του. Το πλήθος
απομακρυνόταν. Ο μαυροφορεμένος άντρας έστεκε εκεί υπομονετικά.
Δεν πλησίασε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο εκείνης της
κοπέλας, παρά μόνο παραμόνευε αναμένοντας να φύγουν όλοι.
Τελευταίοι έφυγαν ο άντρας της και τα παιδιά της. Δύο μικρά
κοριτσάκια με γαλαζοπράσινα μάτια περίπου δέκα ετών. Έχασαν τόσο
22