4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 126

43. 2 ο βραβείο:Όσο υπάρχει ανθρωπιά- Μορφονίδη Μελίνα ,
3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω
Ο Νίκος καθόταν και κοίταζε την θάλασσα. Πόσο πολύ τον ηρεμούσε.
Το μοναδικό της χρώμα του γαλήνευε την ψυχή. Ένιωθε τόσο μόνος.
Στην ουσία ήταν μόνος, ο πατέρας του πέθανε και αργότερα η μητέρα
του τον παράτησε. Δεν είχε κανέναν να μιλήσει και να τον
συντροφεύει. Η μόνη παρέα που είχε ήταν πριν λίγα χρόνια στο
ορφανοτροφείο, αλλά πόσο να αντέξει σε ένα μέρος
κακομεταχείρισης;
Όταν έκλεισε τα δεκατρία, αποφάσισε να φύγει στα κρυφά και από
τότε ζει στον δρόμο και είναι πολύ καλύτερα. Πλέον τρέφεται από τα
συσσίτια της εκκλησίας – όποτε προλαβαίνει- και ξεγελάει την πείνα.
Ήταν αμέτρητες οι νύχτες που είχε κοιμηθεί νηστικός. Αλλά αυτό
που τον ενοχλούσε περισσότερο ήταν οι παράξενοι τύποι που
κυκλοφορούσαν τα βράδια. Μια φορά ένας από αυτούς τον πλησίασε
και προσπάθησε να του αρπάξει την τσάντα με τα βιβλία.
Τρομοκρατήθηκε και όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι.
Κάθε μεσημέρι καθόταν στα παγκάκια και μελετούσε- τουλάχιστον
στο σχολείο του δεν έδινε κανένα δικαίωμα. Δεν ήταν ιδιαίτερα
κοινωνικός αφού οι συμμαθητές του δεν του έδιναν την ευκαιρία να
τους ανοιχτεί. Τον κορόιδευαν γιατί κάποιος ανακάλυψε ότι είναι
άστεγος. Από τότε δεν τον κάνει κανείς παρέα και τον λένε
βρωμιάρη. Κανείς δεν νοιάστηκε να τον βοηθήσει.
Το σχολείο του άρεσε πολύ. Πίστευε πώς αν μορφωνόταν θα
πετύχαινε στη ζωή του κάτι και δεν θα χρειαζόταν να μένει στον
δρόμο και να υποσιτίζεται. Όλα τα μαθήματα του άρεσαν και τα
πήγαινε σχετικά καλά. Το αγαπημένο του όμως ήταν η Γυμναστική
γιατί μπορούσε να προπονείται στο αγαπημένο του άθλημα, το
μπάσκετ. Ήταν ψηλός και εύστοχος και αυτό τον βοηθούσε αρκετά.
126