“25th hour” project
Ψες, την 24η ώρα, κοίταξα τον ουρανό και γύρεψα τα άστρα. Έντρομη
ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να δω τα αστέρια μου, δεν μπορούσα να
μιλήσω μαζί τους. Τα αστέρια μου… Υπεροψία και πάλι, λες και τα
αστέρια έχουν ιδιοκτήτη. Αλλά… είναι νύχτες που τα ένιωθα να μου
μιλούν, να οδηγούν τον ειρμό της σκέψης του, να καθοδηγούν τη
διαδρομή των δακτύλων στο πληκτρολόγιο. Ψες ωστόσο βίωσα έκλειψη
άστρων. Και απρόσκλητη έφτασε, λίγο πριν το εικοσιτετράωρο κλείσει, η
υποψία πως τα αστέρια με αρνήθηκαν, απαντώντας στη δική μου
άρνηση. Δούναι και λαβείν, αλλά η ψεσινή λαβή υπήρξε πολύ αιχμηρή.
Ή μήπως ήταν κάταγμα ψυχής; Είχαν βέβαια υπάρξει και
προειδοποιητικά σημάδια… Κάτι χάσματα στην έμπνευση που δεν είχα
εκλάβει ως σοβαρά. Από μια άποψη είχα βολευτεί για να ασχοληθώ
απερίσπαστη με τα πεζά της καθημερινότητας.
Όμως ψες αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τα αστέρια
μου, πώς θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τα ρήματά τους τα ως είθισται
ανείπωτα; Ξέρω… κατά το διάστημα των προειδοποιήσεων προσπάθησα
να ζήσω και τα κατάφερα. Μάλλον δεν έζησα, επιβίωσα. Έπρεπε. Κι
εκείνα τα άρρητα τι είχαν απογίνει τα βράδια της απουσίας μου; Είχαν
δοθεί σε άλλον αστροπαρμένο ή απλά είχαν χαθεί; Και αποφάσισα μες
τη συντριβή μου πως ήμουν φτιαγμένη για χαρταετός. Το είχα πει κάποτε
σε έναν φίλο και με κοίταξε με λύπηση. Τον ένιωσα αξιολύπητο τότε. Ψες
η αξιολύπητα αξιοκατάκριτη ήμουν εγώ. Διότι ένιωσα πως πετούσα το
δώρο της Μοίρας, το άστρο μου, στον κάδο ανακύκλωσης… Διότι το δώρο
αυτό κρίθηκε και κατακρίθηκε ως πρακτικά ανάπηρο. Ανάπηρο το
έμπυρο, το άλικο δώρο; Κι όμως… Είναι που οι κριτές διαθέτουν άλλα
μέτρα και σταθμά, είναι που τα έπεα τα αστερόεντα τα στιγματίζουν ως
έπεα πτερόεντα. Έπεα αστερόεντα και πτερόεντα! Ένιωσα ψες πως
ήμουν ο δολοφόνος του άστρου και μετανιωμένη έκλαψα πολύ. Ενώ τα
λεπτά περνούσαν εκείνα τα μαργαριτάρια της μετάνοιας πήραν να
ζωντανεύουν το άστρο και να με ζωντανεύουν. Και την 25η ώρα
συντελέστηκε, μέσα από την απόφαση, η ανάσταση.
Εδώ και ώρες η σκέψη μου σφυρηλατεί κάτι αλκυόνες με αστεράκια στα
φτερά… Και αυτές οι αλκυόνες οι αστερόεσσες έκαναν τη νύχτα λιγότερο
κρύα, το μέταλλο της νύχτας έγινε λιγότερο παγωμένο, άρχισε να πλάθει
κόσμημα. Και πλέον αχνοφέγγει μέσα μου η ελπίδα πως η αποστασία
μου ίσως και να έλαβε συγχώρεση. Η απόφαση της φυγής ιαίνει την
πληγή. Δεν ήταν εύκολη η απόφαση. Ήταν ένα δίλημμα σαν κύμα κι εγώ
98