“25th hour” project
Μαρούλλα Πανάγου | 3.7.2014
Κλείνω τα μάτια κι απ’ το μυαλό περνάς αγαπημένε.
Χαϊδεύω με την παλάμη του μυαλού, την χαρακιά που αυλακώνει τα
φρύδια. Την πίκρα που σκιάζει το χαμόγελό σου, την μελαγχολία που
βαραίνει βλέμμα σου.
Όμως εγώ βλέπω.
Μπορώ και διακρίνω, και διαβάζω την ατυχία, που γαντζωμένη επάνω
σου σαν τσιμπούρι, καλοκάθησε ριζώνοντας την δυσπιστία.
Η καρδιά σου προδομένη και μια, και δυο, και τρεις φορές, σταμάτησε
να πιστεύει στην ευτυχία.
Τόσο όμοια με την δικιά μου, και πώς τώρα στο τέλος να πιστέψουμε ότι
αντάμωσαν δυο καρδιές.
Η ελπίδα κτύπησε την πόρτα των ψυχών, που δυσκολεύονταν να
πιστέψουν.
θα έμπαινε στον κόπο, να διαβεί το κατώφλι;
Θα γινόταν η δική μας ιστορία;
Το «σ’ αγαπώ» πάντα δεν σημαίνει και το ευτυχισμένο τέλος.
Όμως ελπίζαμε! Να καρφώσει και πάλι το χαμόγελο στο βάθος των
ματιών μας, διατρυπώντας τον πάγο, που πάγωσε τις ψυχές μας.
Κι όμορφη η αγάπη, π’ άρχισε να κυοφορεί δειλά το όνειρό μας.
Άρχισε να ψιθυρίζει στ’ αυτί μας, ότι η ζωή δεν είναι μόνο τα «πρέπει»
και τα «μη» και το «δεν γίνεται», μα υπάρχει κι η θέληση.
Όταν το θέλει ο έρωτας, μπορεί τα πάντα να παραμερίσει.
Ήρθαμε πιο κοντά κι οι δυο καρδιές μας κτυπούσαν στον ίδιο σκοπό, στον
ίδιο έρωτα, μα ακόμα ανάμεσα μας η αμφιβολία, δεν μας άφηνε να
εμπιστευτούμε.
Σαν το σαράκι να κατατρώει την καρδιά μου, όταν οι μέρες περνούσαν
αργά, βασανιστικά στην σιωπή σου.
94