“25th hour” project
Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας | 26.6.2014
Κρίσιμο το 24άωρο, λεν στην Εντατική
Να ’ταν να τρέξει γρήγορα να πάρουμε ανάσα
Αργοί οι δείκτες, κολλημένοι στο καντράν
Σαδιστικά ακίνητοι, ορίζανε τον χρόνο
Τον βρήκανε στο εξοχικό, που του ‘δινε ζωή
Άψυχο σχεδόν στον καναπέ, δίπλα στο παραθείο
Αγώνα δρόμου κάνανε με τους θεούς γιατρούς
Και οι σειρήνες ούρλιαζαν να μην κοπεί το νήμα
Ποιος του ’δωσε το κώνειο, σαν γιατρικό να πιει
Ποιος κίνησε το χέρι του ν’ απλώσει στο ποτήρι
Ποιος του ’κρυψε έρμους γονείς, γυναίκα και παιδί
Ποιος το μυαλό του θόλωσε να κάνει χαρακίρι
Πιέστηκε όπως όλοι μας στους χρόνους τους κακούς
κι αντί να βγάλει το θυμό σ’ αυτούς τους δολοφόνους
έκανε την απόσυρση σε φίλους και γνωστούς
κι ήρθαν απ’ τα Μνημόνια, θλίψη πολλή με πόνους
Λούφαξε, λαβωμένο ζωντανό, μήπως και πάψει να πονά
Στης μοναξιάς τη σιωπή, μες στην πλανεύτρα νύχτα
Χάθηκε η αγάπη κι έπαψε πια τον εαυτό να συμπονά
Κακά φαντάσματα, ενοχές, θέριεψαν τον πόνο και την πίκρα
Νοιώθεις πως φταις εσύ για όλα αυτά, πως είσαι εσύ ο θύτης
Και στην κακιά μαύρη στιγμή, ταυτίζονται θύμα και θύτης
Ψάχνεις ανέλπιδα ανάσαση να βρεις, τον πόνο να ξορκίσεις
Κρατάς μαχαίρι κοφτερό, με στόχο τον θύτη να ξεσχίσεις
Στο 24ωρο ακριβής, η Άτροπος σκούπισε το ψαλίδι
Στ’ αλώνια της Εντατικής, ο Χάρος το πήρε το παιχνίδι
Αχ! Να είχαν μια ώρα ακόμα οι θεοί, να κάνανε το θαύμα
Στις 25 ώρες να ηχεί χαρμόσυνα η καμπάνα
Όμως
Μαύρες καμπάνες χτύπησαν και σήμαναν το τέλος
Ανάθεμα στην μοναξιά
Φωτιά στους δολοφόνους
82