“25th hour” project
Εύχομαι και φοβάμαι. Τι θα κάνω αν φανεί;
Νύχτα 7902η.
Είμαι ήδη στο μπαλκόνι. Φαίνεται, ξέχασα να κλειδώσω.
Δεν είναι δύσκολο. Ένα σάλτο κι όλα θα τελειώσουν. Αυτό δεν θέλω;
Κλαίω και τα δάκρυα καθαρίζουν το βλέμμα μου.
Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να τελειώσουν όλα, μόνο αυτή η
αναθεματισμένη ώρα!
Οι χτύποι των ρολογιών βουίζουν στα αυτιά μου. Ορμώ μέσα στο
διαμέρισμα και αρχίζω να σπάω ό,τι βρίσκω μπροστά μου με την ελπίδα
ότι θα σπάσουν και τα κρυμμένα ρολόγια. Τελευταία σπάω τα τζάμια στα
παράθυρα και ο θόρυβος από το γυαλί που σπάει υπερκαλύπτει την
βουή των ρολογιών.
Βρίσκομαι ξανά στο μπαλκόνι. Ακουμπώ στα κάγκελα και ανασαίνω
βαριά. Τώρα ακούω μόνο τα γουργουρητά της πόλης. Ήχοι από τον
δρόμο, ένα μηχανάκι, τα τακούνια μιας κοπέλας στο πεζοδρόμιο, το
γάβγισμα ενός σκύλου, τα γέλια μιας παρέας, τον αέρα.
Εκείνος στέκεται δίπλα μου. Δεν ακουμπάει όμως στα κάγκελα. Με
παρακολουθεί και για πρώτη φορά διακρίνω κάτι να διαφαίνεται στα,
άλλοτε, ανέκφραστα μάτια του. Έκπληξη;
Ασυναίσθητα αρχίζω να γελάω δυνατά. Τον πλησιάζω τόσο πολύ που
αναπνέω την παγωμένη του ανάσα.
«Αυτή θα είναι κι η τελευταία σου.» του λέω.
Βάζω όλη μου την σκέψη, όλη μου την δύναμη, όλη μου την ψυχή σε αυτό
το σπρώξιμο.
Τον παρατηρώ να πέφτει… Και να χάνεται. Κι οι ήρεμες ανάσες μου
αντηχούν σε ολόκληρο τον κόσμο.
72