“25th hour” project
Ελίνα Καλιτζάκη | 11.5.2015
Δε ξέρω για πόσο ακόμα θα μείνω. Ο αποχαιρετισμό εξάλλου ποτέ δε
μου χωρούσε. Προτιμούσα τις συναντήσεις, τα μηνύματα πριν το
ραντεβού και τη πρώτη δοκιμή να δούμε αν τα χέρια μας είναι τα
κατάλληλα, αν εφαρμόζουν πλήρως. Αυτά πάντα μου χωρούσαν γάντι.
Σαν ένα μαύρο απλό φόρεμα, φτιαγμένο μόνο για τις αναλογίες, τις
αντιρρήσεις και τους δισταγμούς μου. Μπορεί να κάτσω ως την Τρίτη,
έναν-δυο μήνες ακόμα, μέχρι να τελειώσει το κομμάτι στο τρανζίστορ και
στάξει η στάχτη στο πάτωμα ή και για πάντα. Θα δείξει. Έτσι και αλλιώς,
ούτε οι αποφάσεις ήταν ποτέ το φόρτε μου. Η τελευταία η στιγμή, το
τελευταίο άγγιγμα, το τελευταίο βλέμμα καθόριζαν πάντα το
“τετελεσμένο” μου. Αν όλα πήγαιναν καλά-με γοήτευαν με την άριστη
τους εφαρμογή ή με τη χείριστη τους, την ανώφελη, τη μάταια- όλα τα
παραπάνω γίνονταν προτελευταία, ή η αρχή πάλι, τα πρώτα. Τα πρώτα
ενός νέου κεφαλαίου. Ασυναρτησίες. Το αρνητικό με δένει. Το “όχι”, του
“ναι” η άρνηση με καθηλώνει. Εκείνη η άρνηση που είναι τόσο θετική,
που δεν έχει πια φορτίο. Δε με συγκίνησε ποτέ το φιλί του Τζακ και της
Ρόουζ όσο εκείνο του Ιούδα. Της προδοσίας, της αλλαγής. Ούτε με έκανε
να επαναπαυτώ ποτέ το προκαθορισμένο. Ήταν πάντοτε το ίδιο βαρετό.
Δε σ ‘αφήνει να αναπνεύσεις. Γδέρνει τα σωθικά σου. Ο πόνος. Ο πόνος
σε εξαντλεί και αυτό είναι που με κολακεύει. Πονάω άρα θα κάτσω να
υποφέρω κοντά στην καθολικότητα της ματαιοδοξίας σου. Ο αδρανής
και ο άβουλος είναι εκείνοι που πρώτοι θα πάρουν το τρένο. Δε ξέρω,
σου λέω, αν θα μείνω. Μπορεί να φύγω όταν η μέρα τελειώσει. Την 24η
ώρα αυτής της δόλιας μέρας. Αν υπάρξει, βέβαια, δείγμα πως ίσως με
αγγίξεις θα φύγω την ώρα την κενή, την 25η. Την ώρα που κανείς δε
μιλάει, δεν ψάχνει με λαχτάρα ένα βλέμμα να συμπίπτει, δεν
ονειρεύεται, δεν προσεύχεται με όλη τη δύναμη που του έχει απομείνει.
Και όμως υφίσταται. Αυτήν την ώρα, ίσως στην αφιερώσει κάθε ιστός του
κορμιού μου. Άμα όμως δεν την ποθείς τόσο που να τρέμουν τα άκρα σου
μόλις το ρολόι τη σημάνει, θα την αφιερώσω στη νοσταλγία μου. Γιατί 24
ώρες δε φτάνουν να νιώσω τον πόνο που άξι