“25th hour” project
από τη μεγαλύτερη μου αγάπη, με έκανε να μην έχω τους φίλους μου και
μου στέρησε την θάλασσα και τον ήλιο.
Και εκεί πάνω στον παραλογισμό μου, φώτισε η οθόνη του υπολογιστή
και ήταν αυτός. Με καλούσε… αγχώθηκα, θα με έβλεπε έτσι, με
πρησμένα από το κλάμα μάτια και γεμάτη τύψεις γιατί εκείνη τη μέρα τα
ηχεία μου δεν έπαιζαν τίποτα άλλο από τους έρωτες της Λένας. Αυτούς
τους βρώμικους, δύσκολους έρωτες με πολύ ποτό και με μια Drama
queen ντυμένη στα λευκά, με υπέροχα μαλλιά και χυμώδεις χείλια. Που
δίνει υγρά φιλία σε μεσήλικους μοτοσικλετιστές και όχι τους έρωτες του
Elvis Costello που τραγουδούσαμε μαζί στο αμάξι στην επιστροφή για το
σπίτι.
Πάτησα αποδοχή και εμφανίστηκε στην οθόνη. Και τότε έκλαψα,
παραπονέθηκα για λίγα… πολύ λίγα λεπτά της ώρας και μετά ήμουν
καλά. Κατάφερε όλα όσα έγραψα παραπάνω να τα μετριάσει, κατάφερε
να με ηρεμήσει μόνο με την εμφάνιση του στην οθόνη. Σε αυτή την
οθόνη που μας ενώνει και μας χωρίζει τα τελευταία χρόνια. Εκείνο το
βράδυ κοιμήθηκα πάλι ήρεμα, γιατί τον ένωσα και πάλι δίπλα μου, να
μου χαϊδεύει την πλάτη και τα μαλλιά για να με πάρει ο ύπνος.
Του το πα όταν φοβήθηκε μην με ξαναχάσει, του πα λοιπόν ότι θα κάνω
τα πάντα για να είμαστε μαζί για πάντα… Του το πα… αλλά…
3η μέρα και αυτό που έχει μείνει μέσα μου είναι μια μεγάλη ποσότητα
πηχτής μύξας και φλέματος… καταραμένη γρίπη! Όλα τα άλλα θα τα
γράψω σε ένα χαρτί, θα τα βάλω στο συρτάρι και θα συνεχίσω να κάνω
αυτό που έχω μάθει. Να σηκώνομαι… να παλεύω, να αγαπώ και να
συνεχίζω.
703