“25th hour” project
Ιωάννα Απ. | 30.4.2015
Για εσένα που μετατρέπεις τη χαρά μου σε θλίψη…
Και πότε παύεις να νοιάζεσαι για έναν άνθρωπο; Πότε παύεις να
νοσταλγείς καταστάσεις; Να νοσταλγείς αγκαλιές; Να νοσταλγείς
μυρωδιές; Να νοσταλγείς στιγμές; Πότε έρχεται η στιγμή που λες ‘φτάνει
πια’; Έρχεται άραγε αυτή η στιγμή; Μπορείς να ξεχάσεις έναν άνθρωπο
που αγάπησες και ερωτεύτηκες όσο κανέναν άλλον; Κι αν έχεις ερωτευτεί
όλα του τα ελαττώματα, αντέχεις να ξέρεις πως δεν θα σε αγκαλιάσει
ξανά; Αντέχεις να ξέρεις πως δεν θα τον αισθανθείς ξανά; Αντέχεις να
ξέρεις πως δεν θα ταξιδέψεις κοιτώντας τα μάτια του ξανά; Πως δεν θα
αφουγκραστείς τον πόνο του με ένα απλό κοίταγμά του; Και αν αύριο
κάτι συμβεί και πάψουμε να υπάρχουμε στον πλανήτη αυτό, αξίζει να
κρατάμε κακία σε ανθρώπους που ήταν ολόκληρη η ζωή μας;
Και όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται δάκρυα και τα δάκρυα κυλάνε
ακατάπαυστα στο πρόσωπο, θρηνώντας όσα δεν ζήσαμε. Θρηνώντας
όσα δεν είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε. Όσα αφήσαμε να βουλιάζουν
μέσα στη θλίψη μαζί με τις ψυχές μας. Όσα θάψαμε βαθιά μέσα στο
χώμα για να μην μας πλησιάσουν, γιατί αυτό που και οι δύο θέλαμε
τελικά ήταν να νιώσουμε τον πόνο που προκαλούσαμε στους γύρω μας
με τα χαμόγελά μας. Τον πόνο που προκαλούσαμε σε όλους τους
ανθρώπους με τις αγκαλιές μας, με τα φιλιά μας. Και έτσι, αποφασίσαμε
να θυσιάσουμε όσα νιώσαμε, όσα ονειρευτήκαμε, όσα αγαπήσαμε, όσα
θέλαμε, με σκοπό να πονέσουμε. Και το καταφέραμε.
Πονάμε καθημερινά, γιατί πια τα κορμιά μας δεν συναντιούνται. Γιατί πια
τα βλέμματά μας δεν συναντιούνται και οι ψυχές μας νιώθουν μοναξιά.
Γιατί οι ψυχές μας, μωρό μου, ήταν ενωμένες. Και πώς να υπάρξει μία
ψυχή κομμένη; Και πώς οι καρδιές μας να χτυπήσουν όταν είμαστε
μακριά; Μα πώς να γίνει αυτό; Πώς ένα σώμα μπορεί να υπάρξει όταν
κοπεί στα δύο; Όμως, δεν είναι η σάρκα που δεν ξεχνάει. Είναι η ψυχή,
είναι το μυαλό, είναι κάτι ανώτερο από ό,τι μπορείς να φανταστείς! Είναι
εσύ! Είναι εκείνη η 25η ώρα. Η ώρα η δικιά μας… Η ώρα που όλα έχουν
χαθεί και το μόνο που υπάρχει είναι εσύ και εγώ. ΕΜΕΙΣ! Είναι η ώρα που
συναντιούνται τα βλέμματά μας και ο χρόνος παγώνει. Ο χρόνος παύει
να κυλά, γιατί ο χρόνος δεν χωράει, όταν συναντιούνται οι ψυχές μας.
Γιατί ο χρόνος είναι αδύναμος, όταν εμείς γινόμαστε ένα.
694