“25th hour” project
χρυσοκέντητο. Τότε που ένας καφές με ένα πορτοκάλι, γέμιζαν τα
απογεύματα.
Και τώρα πάλι μαζί μου. Μακριά από γνώριμες φωνές και ακούσματα.
Εδώ μαζί μου, τοποθετημένο σε ένα κομοδίνο που του ταιριάζει
απόλυτα. Μαζί με έναν άνθρωπο, που δεν έχει ορίσει ακόμη τη σχέση
του με τον χρόνο. Και κάνει αυτό που ξέρει καλά ως ρολόι. Να μετρά την
αυταπάτη, την ευτέλεια της ίδιας της ζωής και να μη μπορώ να του πω
πως έχει άδικο. Ούτε όμως και να το αποχωριστώ. Μετά από 15 χρόνια
έχει γίνει φίλος, από εκείνους που σε ακολουθούν πάντα, πιστοί, έτοιμοι,
δίπλα σου. Γιατί με το καθημερινό του μέτρημα, μου υπενθυμίζει
συνεχώς την ελπίδα, το όνειρο, τη διαδρομή την ανεξερεύνητη, που
πιστά ορκισμένος ακολουθώ.
693