“25th hour” project
Κανένας δεν τις θέλει. Όσο πιο πολλές έχουν τόσο πιο τζούφιοι γίνονται,
χαζεύουν.
Και δεν περνάει κι ο καιρός, γαμώτο, δεν περνάει. Σκέψου, δηλαδή, να
βάλεις κι άλλην ώρα, 25η. Τότε είναι που δεν θα φεύγει με τίποτε. Πάνω
μας θα κάθεται και θα αράζει μ’ όλο του το βάρος. Να εδώ, πάνω στο
στήθος μας, στο στέρνο, πέτρα, βράχος ακούνητος. Ο καιρός, ο χρόνος.
Και τάβλα εμείς. Στο κρεβάτι, στον καναπέ, στην πολυθρόνα. Ακούνητοι
απ’ το βάρος.
Πολύ βάρος ο καιρός. Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, βάρος. Εμείς τα
φτιάξαμε αυτά – στο ‘πα; Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή, που τα
φτιάξαμε για να συνεννογιόμαστε τότε που ‘χαμε πράματα να
συνεννοηθούμε και τώρα που δεν έχουμε γίνανε βράχος, βρόχος. Βάρος
ασήκωτο. Και το βράδυ βάρος. Πιο πολύ το βράδυ. Ευτυχώς που ‘χουμε
τον ύπνο και κάτι γίνεται. Φεύγουμε λίγο, ξεφεύγουμε. Ευλογημένο
πράμα ο ύπνος. Εδώ μάλιστα! Να βάλουμε όσες ώρες θες – αρκεί να
κοιμόμαστε, όχι να ξαγρυπνάμε! Πού πάμε όταν κοιμόμαστε, άραγε; Πού
είμαστε; Σε ποια χώρα, σε ποιο χρόνο; Ποιο καιρό; Είναι ωραία εκεί! Σαν
ανάλαφρα. Έτσι μου φαίνεται. Δεν θυμόμαστε τίποτε. Ούτε σχεδιάζουμε.
Δεν μιλάει κανείς, δεν μας πρήζει. Δεν ακούμε, δεν λέμε, δεν βλέπουμε.
Παράδεισος. Γι’ αυτό μεσημεριάζει, για να ξυπνήσω – κατάλαβες;
Έτσι, φίλε, κι άντε, καλημέρα και