“25th hour” project
με τις κολλητές ή μπλέκει τα δάχτυλά της μέσα στα δικά του σε κόμπους
γεμάτους υποσχέσεις.
Αιωρείται τώρα πάνω από αυτές τις στιγμές διαστημικά, χωρίς ίχνος
βαρύτητας, μα επιμένει να φοράει ακόμα το ίδιο εκείνο μακό. Το μακό,
που της έγινε πια δεύτερο δέρμα, που δεν ξεκολλάει από πάνω της ούτε
με σιδηρολοστό.
Δώδεκα παρά πέντε…
Ως Δον Κιχώτης της ζωής της, χτυπημένη, μα ενίοτε επιβιώσασα μυθικών
μαχών, σιχαινόταν πάντα τις χαμηλές ταχύτητες, που σε παρκάρουν στον
παράδρομο. Προτιμούσε να ρισκάρει και να πέσει σε τοίχο, τρέχοντας με
χίλια, χωρίς γιατί, χωρίς SOS, βγάζοντας τη γλώσσα κοροϊδευτικά στους
υποβολείς.
Δώδεκα παρά τέσσερα…
Είχε τολμήσει μια φορά να γυρίσει τους νόμους της ανάποδα, λες και
ήθελε να κάψει τις ισορροπίες της για να μην έχει πουθενά να σταθεί.
Βούτηξε τότε σε νερά βαθιά και μπήκε σε καταστάσεις, που δεν θα
φανταζόταν τον εαυτό της ποτέ. Είχε ανάγκη να κάνει εκείνο το λάθος.
Δεν ζήτησε τα ρέστα μετά από κανέναν και αυτό αποτελούσε πάντα τον
μικρό της θησαυρό. Ένα λάβαρο, που σήκωσε σε μια επανάσταση, που
δεν είχε, ενδεχομένως, λόγο ύπαρξης.
Δώδεκα παρά τρία…
Κλείδωνε πάντα τις αναμνήσεις της σε μουσικές. Έβαζε κάθε φορά το σι
ντι και μύριζε τις εικόνες. Έμπαινε σε βαρκούλα μικρή και ταξίδευε,
ατάκα και επιτόπου, σε πέλαγος μεγάλο. Αν αυτό χαλούσε, θα έσβηναν
όλες τις οι αναμνήσεις και θα άφηναν στη θέση τους ένα βυθό εξαιρετικά
διαυγή. Ένα βυθό απάτητο, με την άμμο του κατασταλαγμένη και
ανήμπορη να θολώσει πια τα νερά.
Δώδεκα παρά δύο…
Η ζωή ανοίγει κύκλους. Άλλους τους κλείνει, άλλους τους αφήνει
ανοιχτούς. Τα γεγονότα απαθανατίζοντα