“25th hour” project
Εμμανουέλα Ντάκα | 26.4.2015
Ζω.
Σε μια διάσταση.
Σε μια δική μου και ολότελα αλλόκοτη διάσταση.
Εκεί οι ώρες είναι 25 και κάθε δευτερόλεπτο ισούται με ένα λεπτό
πόνου.
Και βρέχει σε αυτήν απόψε.
Ρίχνει μια βροχή αλλιώτικη, που αν τύχει και σε ακουμπήσει σου καίει
την ψύχη μα όχι τη σάρκα.
Όξινη βροχή αλλά όχι από αυτή που περιέχει άνθρακα, αλλά που
περιέχει όξινες αναμνήσεις για προσάναμμα.
Και όσο περνάει η ώρα και φτάνει η 25η, αυτή η βροχή φουντώνει.
Να, τώρα τη νιώθω να με καίει στην καρδιά.
Τώρα στο στέρνο.
Τώρα σε όλα μου τα σωθικά.
Και τώρα η 25η ώρα μπαίνει με φόρα και μου ξεγυμνώνει όλη την ψύχη.
Και μένω να αναρωτιέμαι, πώς γίνεται μια συγκεκριμένη ώρα να σε
κάνει τόσο ευάλωτο; Σαν να μην μπορείς να ξεφύγεις ποτέ και να
κλείσεις μια για πάντα την πληγή που όλο αιμορραγεί.
Και δεν είναι η 25η ώρα ούτε η βροχή που με λυγίζουν, αλλά τα χέρια
σου που μου ακουμπάμε την ψυχή και τη βρωμίζουν. Που την αγγίζουν
πρόχειρα και άτσαλα σαν να μην είναι κάτι πολύτιμο. Και με πονάνε,
γιατί η ζεστασιά τους αποτυπώνεται μέσα στην καρδιά σαν ανεξίτηλο
μελάνι.
Και όλα θέλω να τα λησμονήσω.
Και σε αυτή μου τη διάσταση τους ζυγούς να λύσω.
Δεν έχω ανάγκη από 25ες ώρες, μήτε από βροχές.
Τα δάκρυα έλα και σκούπισε μου και κοίτα με στα ματιά όπως έκανες
και εχθές.
686