“25th hour” project
χαστούκι. Δεν ήταν πολύ δυνατό και πιο πολύ την τρόμαξε η αγριάδα στο
βλέμμα του, η ευκολία με την οποία το τόλμησε, παρά το ίδιο το
χτύπημα. Η Νεφέλη δεν έβγαλε άχνα. Τσιμουδιά. Δεν μπόρεσε να
αντιδράσει. Το ξάφνιασμά της μεταφράστηκε από τον θύτη σε αδυναμία,
σε συμβιβασμό.
Κάπως έτσι άρχισαν όλα. Ή μάλλον τελείωσαν. Τελείωσαν οι ξέγνοιαστες
και ανέμελες ημέρες της. Από τότε, η χειρονομία αυτή έγινε
καθημερινότητα. Από τότε βρέθηκε εγκλωβισμένη (πάλι!) σε έναν γάμο
που φάνταζε αδύνατο να διαλύσει.
Έτσι νόμιζε μέχρι εκείνο το πρωί. Εκείνο το πρωί, που αφού τη χτύπησε,
χωρίς καν αφορμή, πλέον είχε περάσει σε αυτό το στάδιο που δεν
χρειαζόταν καυγάς για να σηκώσει χέρι πάνω της, σαν να την πήρε μία
αόρατη δύναμη και να την ανέβασε… Κάτι απροσδιόριστο τη διαπέρασε
και την τάραξε… Την τάραξε συθέμελα. Σαν να ξύπνησε. Σαν να ξύπνησε
από τον λήθαργο που ζούσε τα τελευταία χρόνια. Της έδωσε κουράγιο
και της ψιθύρισε: «Κάνε το!»
Σωτηρία δεν υπήρχε. Το πάλεψε καιρό. Προσπάθησε να το συζητή