“25th hour” project
Η εβδομάδα ξεκίνησε με νέα δεδομένα… O Αντώνης θα πήγαινε
αυθημερόν με τον κουμπάρο τους, δικηγόρος στο επάγγελμα, σε ένα
δικαστήριο που είχε ο δεύτερος εκτός Αθηνών και μπορεί να του
χρησίμευε ως μάρτυρας. Το σχολείο θα παρέμενε κλειστό για μια μέρα
λόγω επισκευής στην οροφή. Οι βροχές του Σαββατοκύριακου είχαν
προκαλέσει ζημιά και ήταν λίγο επικίνδυνο να γίνει μάθημα. Τα παιδιά
ξετρελάθηκαν! «Να πάμε εκείνη τη βόλτα που δεν πήγαμε το Σάββατο με
τον παππού; Ο καιρός είναι θαυμάσιος! Τα μαθήματα μας θα είναι τα
ίδια.. οπότε…» «Αν μπορεί ο παππούς εντάξει!» Ο παππούς φυσικά και
μπορούσε! Τα άφησε και γύρισε σπίτι. Ξαφνικά διαπίστωσε ότι για 25
ώρες θα ήταν εντελώς μόνη…!
Βρέθηκε μπροστά στον υπολογιστή χωρίς να το καταλάβει. Πού είχε
μείνει; Α ναι. Στις αναμνήσεις… Η φαντασία και η πραγματικότητα είχαν
γίνει πια ένα. Έγραφε συνεχώς… Όλες της οι σκέψεις, οι φόβοι, τα θέλω,
τα όνειρα και τις μνήμες είχαν πάρει μορφή μπροστά στην οθόνη. Άρχισε
να θυμάται τις στιγμές εκείνες μαζί του …τότε που η θύελλα της σχέσης
τους της είχε κάνει άνω κάτω τη ζωή. Ξαναζούσε τις στιγμές πάθους και
έντασης, τους καβγάδες και τη νύχτα του χωρισμού… Οι ώρες κυλούσαν
χωρίς να νοιάζεται… Το τηλέφωνο δεν είχε χτυπήσει. Ή μήπως δεν το
άκουσε; Δεν την ένοιαζε! Θα έψαχνε να βρει το τηλέφωνό του. Να του
πει όσα δεν είχε προλάβει τότε. Ότι ακόμα τον σκεφτόταν! Μα τι ώρα
είναι; Μήπως δεν πρέπει; Τι πάει να κάνει; Θα τα διαλύσει όλα! Έπιασε
το κινητό της όταν άκουσε κλειδιά και την πόρτα να ανοίγει! Ήταν ο
Αντώνης! Δόξα τω Θεώ! Ήταν η 25η ώρα...
674