“25th hour” project
από το κλαδί της ουτοπίας όπως το είχε ονομάσει συμβολικά μετά από
μια περίεργη σύμπτωση.
Θεωρούσε πια ότι το μεγαλύτερο και ψηλότερο κλαδί στο δέντρο της
ζωής ήταν το όραμα της Ουτοπίας. Η Ουτοπία δεν ήταν μια
ψευδαίσθηση, όπως νόμιζαν οι περισσότεροι, αλλά ένας τόπος που
φιλοξενούσε με ευγένεια, διαύγεια κι αθανασία τη ζωή έξω απ’ αυτή τη
ζωή. Το κλαδί της Ουτοπίας περνούσε απαρατήρητο, είτε γιατί δεν
έφτανε το βλέμμα ψηλά είτε γιατί μπλεκόταν στη διαδρομή του με
χοντρά κλαδιά και παρακλάδια κάποιας εφήμερης προσδοκίας.
Μεγάλωνε εμποδισμένο, παρεξηγημένο ή απαρατήρητο, όμως ήταν
αυτό που μπορούσε να φτάσει ψηλότερα. Ο καθένας θα μπορούσε να το
δει, αν διαχώριζε την υγιεινή της ουτοπίας από τα μικρόβια της
ψευδαίσθησης.
Μ’ αυτή την ιδέα και μ’ ένα ακατανόητο τρόπο μια αλλαγή είχε γίνει στο
μεγάλο δέντρο του κήπου του, όταν η ζωή με την παρουσία μιας άλλης
πραγματικότητας ανέτρεψε τα στερεότυπά του Το μεγαλύτερο, το
κεντρικό κλαδί του δέντρου του κήπου του, άρχισε να μεγαλώνει.
Το χελιδόνι συνέχιζε τους κύκλους του διαταράσσοντας την ησυχία της
νύχτας. Σαν κάποιος νους να στόχευσε επίτηδες αυτή την ώρα, να γίνει
αντιληπτό ένα μήνυμα.
Παρατηρούσε μ’ αμηχανία, έκπληξη κι ευλαβική προσοχή το παράδοξο
θέαμα που δεν πειθαρχούσε στους νόμους της τρέχουσας λογικής.
Ακόμα κι από ένα απαίδευτο νου δεν θα μπορούσε να περάσει αδιάφορο
ή απαρατήρητο.
Έπειτα από λίγο, το χελιδόνι σα να τελείωσε την αποστολή του, έκανε
ένα κοφτό ελιγμό και πέταξε μ’ ευθεία και σταθερή πτήση μακριά μέσα
στη νύχτα.
Ένοιωσε σχεδόν ευτυχία.
Το αθέατο είχε δηλώσει ξανά την παρουσία του επιστρατεύοντας ένα
αγγελιαφόρο της φύσης. Ακόμη κι αν είχε ολισθήσει στην αυθαιρεσία της
υποκειμενικής ερμηνείας για το κλαδί, πόσο μπορούσε ν’ αμφιβάλλει για
το τριαντάφυλλο και το χελιδόνι; Το μήνυμα ήταν ολοφάνερο. Η Ουτοπία
εδραίωνε βιώσιμο το οικοσύστημά της στο δέντρο της ζωής.
653