“25th hour” project
ξαναβρεθούν και την ολότητα της στιγμής που συναντιόντουσαν. Τα
ένιωθα όλα σα να ήταν δικά μου και δεν χωρούσαν στο σώμα μου. Με
έκαιγαν τόσο που ούρλιαξα για δεύτερη φορά.
Βρέθηκα στο σαλόνι γονατισμένος όπως ξεκινήσαμε. Η καρδιά μου
έπνιγε κάθε ήχο από το δωμάτιο. Ο άντρας κάθισε στον καναπέ και το
φως υποχώρησε αργά προς το μέρος του.
«Ήλιος, πιστεύω, είναι το όνομα που μου δώσατε». Δεν έμοιαζε νεαρός
τώρα.
«Μα…», προσπάθησα να αποκριθώ. Καμία σκέψη μου δεν μπορούσε να
αρθρωθεί.
«Εμένα μπορείς να με λες μητέρα, πάντα μου άρεσε αυτό», είπε η
κοπέλα.
«Πώς… Πώς είναι δυνατόν;» Η αντίδραση μου δεν είχε να κάνει με
δυσπιστία. Ήμουν σίγουρος πως ότι είχα δει ήταν αληθινό. Περισσότερο
σίγουρος, από οτιδήποτε άλλο στη μέχρι τώρα ζωή μου.
«Δεν υπάρχει κάποια εξήγηση που να μπορείς να καταλάβεις»,
αποκρίθηκε εκείνος.
«Συγχώρεσέ τον. Δεν σας ξέρει όπως εγώ». Για άλλη μια φορά η κοπέλα
με υπο