“25th hour” project
συναντήσω τον νυχτερινό επισκέπτη, κυρίως για να εξιλεωθώ στον εαυτό
μου για την προηγούμενη δειλία μου.
Ο διάδρομος ήταν άδειος. Παράξενο. Ήμουν σίγουρος πως αν ο Τζέιμς
δεν είχε ακούσει την πόρτα, σίγουρα θα έπρεπε να τον είχαν ανησυχήσει
οι φωνές μου. Ο καλός μου Τζέιμς. Πάντα πρόθυμος να μοιραστεί την
φυλακή μου. Τον κουράζω αρκετά τελευταία. Η πόρτα ξαναχτύπησε.
Ένας χτύπος σταθερός και ήρεμος. Ο επισκέπτης μας δεν βιαζόταν. Καλό
σημάδι. Έκρινα πως δεν μπορούσα να περιμένω άλλο και άνοιξα την
πόρτα μόνος μου.
Βρέθηκα μπροστά σε ένα νεαρό ζευγάρι. Η πρώτη μου αντίδραση,
φόβος. Δεν ξέρω γιατί. Τίποτα απειλητικό δεν υπήρχε πάνω τους. Πρέπει
να πέρασα αρκετές στιγμές κοιτάζοντας τους. Ο νεαρός μίλησε πρώτος.
«Καλησπέρα, θα μας φιλοξενήσετε για λίγο μέχρι να τελειώσει η βροχή;»
Ήταν ένας γεροδεμένος ξανθός νεαρός. Ο λόγος του ήταν σίγουρος και
σταθερός. Κοίταξα πίσω τους. Δυνατή βροχή λύσσαγε. Έκανα στην άκρη
και τους άφησα να περάσουν. Καθώς έμπαιναν, η κοπέλα με άγγιξε στο
πρόσωπο και μου χαμογέλασε. Ήταν πολύ όμορφη. Δεν είχα δει ποτέ
κανέναν να κινείται με τόση άνεση. Τα μαλλιά της καστανά και πολύ
μακριά, ακολουθούσαν κάθε της κίνηση σαν ζωντανά. Ανάμεσα τους,
κουρνιασμένο στον ώμο της, κοιμόταν ένα λευκό γατάκι.
Τους οδήγησα στο καθιστικό και άρχισα να ανάβω κεριά. Προσπάθησα
να ακούσω τι έλεγαν. Δεν κατάλαβα και πολλά, μα μου φάνηκε πως
αντάλλασσαν νέα, λες και είχαν να βρεθούν πολύ καιρό. Σαν να
συναντήθηκαν τυχαία σε εκείνη τη φοβερή καταιγίδα που είχε ξεσπάσει
από το πουθενά. Είχα ξεχάσει τους τρόπους μου, την εξάντλησή μου και
την ύπαρξη του Τζέιμς. Το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν να
παρακολουθήσω το νεαρό ζευγάρι. Κάθισα στην πολυθρόνα απέναντι
τους και περίμενα. Δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται για την παρουσία
μου. Μιλούσαν και πείραζαν ο ένας τον άλλον σαν ερωτευμένα παιδιά.
Έμοιαζαν τόσο χαρούμενοι και ανυπόμονοι. Το γατάκι είχε ξυπνήσει.
Γυρνούσε στο σαλόνι μου εξερευνώντας τον χώρο. Ήμουν ο μόνος που
ένιωθε άβολα. Έβηξα για να τους τραβήξω την προσοχή. Ο νεαρός με
κοίταξε με έναν τρόπο που δήλωνε πως δεν είχα το δικαίωμα να τους
διακόψω. Αυτό παραπήγαινε. Εκνευρίστηκα και του ανταπέδωσα το
βλέμμα. Αυτό ήταν το σπίτ