“25th hour” project
Δεν ξέρω αν είναι λογικό αλλά μερικές φορές δεν νιώθω τίποτα. Σαν να
συνήθισα να περιμένω. Κι άλλες, πάλι, νιώθω θυμό για το Νίκο. Έχω την
αίσθηση πως με την πρώτη ευκαιρία που θα συναντηθούμε θα
μαλώσουμε. Είμαι σίγουρη ότι έτρεχε. Ένα κομμάτι μου τον θεωρεί
υπεύθυνο που η κόρη μας μπορεί να μην γίνει δεκατεσσάρων. Ένα
κομμάτι μου τον αγαπάει. Πολύ.
«Εφτά ώρες ακόμη…»
Ξημέρωσε. Κοντεύει εφτά. Η Έλλη με πιέζει να φάω κάτι. Το ίδιο κι ο
γιατρός. Αν η κόρη μου δεν μπορεί, ούτε κι εγώ μπορώ.
«Έξι ώρες ακόμη…»
Πόσο αργά περνά ο χρόνος όταν κάτι περιμένεις… Όταν η Κατερίνα είναι
στο σχολείο, έξι ώρες λείπει. Κι εμένα ποτέ δεν μου φτάνουν. Μαγείρεμα,
καθάρισμα, πλυντήριο, σιδέρωμα, ψώνια… Ποτέ δεν μου φτάνει ο
χρόνος. Τώρα έχω την αίσθηση πως προλαβαίνω ολόκληρο σπίτι να
χτίσω!
«Πέντε ώρες ακόμη…»
Θυμάμαι τότε που ήμουν έτοιμη να γεννήσω. Ούτε τότε περνούσε ο
χρόνος. Ο Νίκος στην αίθουσα αναμονής να τρώει τη μια καραμέλα μετά
την άλλη, αφού να καπνίσει απαγορευόταν, κι εγώ μέσα στην αίθουσα
τοκετών να πονάω τόσο που να έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Πέντε
ώρες κράτησε όλη η διαδικασία αλλά μου φάνηκε αιώνας. Μέχρι που
είδα την κόρη μας και τα ξέχασα όλα.
«Τέσσερις ώρες ακόμη…»
Δεν ξέρω αν πονούν. Μακάρι να μην πονούν. Η Κατερίνα δεν αντέχει τον
πόνο… Άραγε να ξέρουν; Να πρόλαβαν να καταλάβουν τι έχει συμβεί; Τι
να σκέφτονται; Αν, βέβαια, σκέφτονται… Τι να αισθάνονται;
«Τρεις ώρες ακόμη…»
«Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε, κάντε λίγη υπομονή.» Λύγισα. Δεν άντεξα.
Μια νοσοκόμα προσπαθεί να με ηρεμήσει. Η Έλλη δεν μιλάει καν. Κι εγώ
κλαίω, κλαίω… Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
«Δυο ώρες ακόμη…»
63