"25th hour" project | Page 622

“25th hour” project Ευδοκία Φανερωμένου | 24.3.2015 Η ιδέα του είχε καρφωθεί πρόσφατα στο μυαλό. Έτσι. Απρόσκλητη. Το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για δύο εβδομάδες, προέκυψε πιο νωρίς απ’ ότι το υπολόγιζε και του έδινε την ευκαιρία. Αρκετές από τις επιχειρήσεις που είχε αναλάβει την οργάνωση και προώθηση της δουλειάς τους είχαν ζητήσει εκτάκτως μια δια ζώσης επαφή. Η Κλειώ που είχε αναλάβει τη φοροτεχνική τους υποστήριξη είχε γίνει σχεδόν υστερική με την υπόθεση «τυπικότητα». Η Θεσσαλονίκη ονομάστηκε προτεραιότητα, η βαλίτσα ετοιμάστηκε από την ίδια, πριν ακόμη εκείνος το καταλάβει, και τα εισιτήρια ήταν ακουμπισμένα στον μπουφέ. Ο Αποστόλης απόλαυσε δυο γουλιές από τον καφέ του και έκανε αυτόματα την κίνηση να φορέσει τα παπούτσια του. Κοντοστάθηκε. Άνοιξε τη βαλίτσα, αναζήτησε τη θήκη με τα προσωπικά καλλυντικά και με μια αποφασιστική κίνηση αφαίρεσε το ξυραφάκι και το πέταξε στα σκουπίδια. Η μέρα ήταν βροχερή. Ο συριγμός της βροχής σχεδόν βίαιος έμοιαζε να θέλει να θολώσει τα βλέμματα, να επισπεύσει τα βήματα και να ακυρώσει την όποια απόπειρα να ξεστρατίσει η ματιά σε κτίρια και ανθρώπους. Ευτυχώς το διαμέρισμά του, παρότι μικρό είχε το προνόμιο της θέας στο Θερμαϊκό και την υγρή του συνομωσία με τον χειμερινό ουρανό… Ήταν το καταφύγιό του τις βραδινές ώρες. Η θέα ήταν η λίμα που αποσπούσε τη σκόνη του πληθωρισμού των επαφών του κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τακτοποίησε τις εκκρεμότητες και πριν ξεκινήσει για το πρώτο του ραντεβού σταμάτησε στον καθρέφτη. Έσυρε την παλάμη στο πρόσωπό του για να αισθανθεί την αδρότητα από τα πρώτα γένια μετά το χθεσινό ξύρισμα. Και χαμογέλασε. Η βροχή τώρα είχε ηρεμήσει τον ρυθμό της και τα βρεγμένα πεζοδρόμια τόνιζαν ακόμη περισσότερο την ασχήμια της εγκατάλειψης και της προχειρότητας. Πλακάκια σπασμένα, κάγκελα σκουριασμένα, κτίρια κακοφορμισμένα, βεβηλωμένα. Ο ξένος που θα αναζητούσε την αισθητική του προφανούς, ίσως να μην άντεχε πάνω από δύο μέρες παραμονής σε αυτήν. Για τον ίδιο όμως, η πόλη κουβαλούσε μια ενέργεια τόσο δυνατή, που δυναμίτιζε την όποια ελευθερία του και ενεργοποιούσε τα γρανάζια της τόλμης του… Όπως σήμερα το βράδυ, στο Καπάνι, που κρατούσε την μόλις αγορασμένη στρατιωτική κουβέρτα για το σκοπό του. 622