“25th hour” project
Λυδία Ελιόγλου | 21.3.2015
Η ανακοίνωση είχε γίνει
διαλαλώντας απ’ το ηχείο:
τη μέρα έκοβαν στα δύο
- και δεν επρόκειτο για αστείο.
Διέταξαν δώδεκα ώρες
θα είναι πλέον η εργασία
και ο δικτάτορας γελούσε
μ’ όλη τη διαδικασία…
Έντρομοι άκουγαν διαβάτες
φωνή που στρίγγλιζε με μίσος:
«Θα υπακούτε σ’ ό, τι λέω,
τέρμα τα “μα” τα “μου” και “ίσως”»
Για δευτερόλεπτα κοιτιούνται
και κίνησαν πάλι να πάνε,
είχαν δουλειές πολλές να κάνουν
και διόλου χρόνο να χαλάνε.
Κι όμως, ανάμεσα στο πλήθος,
δυο πρόσωπα πώς ξαφνιαστήκαν,
ένιωσαν σαν μ’ αυτά τα λόγια
ευθύς στη μέση να κοπήκαν.
Φταίει οι δυο τους ίσως που ήταν
πολύ ερωτευμένοι - αλήθεια! -,
αλλά στη γη που κατοικούσαν
δεν φτούραγαν τα παραμύθια…
Είκοσι τέσσερις οι ώρες
κι ήδη δεν ‘φταναν, ούτε αρκούσαν
- κι αν δώδεκα καθένας τώρα,
τι θα ‘καναν; Πώς θα μπορούσαν;
Εκείνος χάραμα στις έξι
κι ύστερα απόγευμα σχολάει
κι εκείνη τότε είναι που αρχίζει
και το πρωί έξι σταματάει.
617