“25th hour” project
Ιούλιος ήταν όταν παντρευτήκαμε. Είκοσι του μήνα. Ζέστη πολλή αλλά
ευτυχία περισσότερη.
«Δεκαεννιά ώρες ακόμη…»
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτή την ημερομηνία. Δεκαεννιά
Οκτωβρίου κι εγώ να κρατώ ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης μετά από
δεκαεννιά μέρες καθυστέρησης.
«Δεκαοχτώ ώρες ακόμη…»
Αίμα. Πολύ αίμα. Και πόνος. Πολύς πόνος. Ο Νίκος δεν ήξερε τι να κάνει
κι εγώ δεν μπορούσα να βοηθήσω με κανέναν τρόπο. Έχασα δυο φορές
τις αισθήσεις μου. Ήταν δεκαοχτώ Νοεμβρίου όταν σταματήσαμε να
ετοιμάζουμε το παιδικό δωμάτιο.
«Δεκαεπτά ώρες ακόμη…»
Δε θέλω να πάρω κανέναν τηλέφωνο. Κανένας δεν μπορεί να με
βοηθήσει. Θέλω μόνο να κλάψω. Να κλάψω για όσα έχασα… Αν εκείνο
το παιδί είχε γεννηθεί, τώρα θα ήταν δεκαεπτά ετών.
«Δεκαέξι ώρες ακόμη…»
Ο γιατρός περνά από μπροστά μου αλλά δεν με κοιτά. Ούτε κι εγώ του
μιλάω. Νιώθω πως δεν έχω δύναμη ούτε να τον κοιτάξω. Τι να τον
ρωτήσω; Και τι να μου απαντήσει κι εκείνος; Ότι οι επόμενες δεκαέξι
ώρες είναι κρίσιμες, το ξέρω. Πώς θα περάσουν, όμως; Κι όταν περάσουν;
«Δεκαπέντε ώρες ακόμη…»
Το τηλέφωνό μου δονείται. Μηχανικά το βγάζω από την τσάντα μου και
απλά το κοιτώ μέχρι που η Έλλη σταματά να καλεί. Άλλη μια αναπάντητη
κλήση. Δεκαπέντε στο σύνολο. Πώς να απαντήσω; Αισθάνομαι πως δεν
έχω μιλιά. Ίσως γιατί δεν έχω ανάσα.
«Δεκατέσσερις ώρες ακόμη…»
Αύριο η κόρη μου γίνεται δεκατεσσάρων ετών. Θα γίνει; Ποιος ξέρει; Μια
κλειστή πόρτα μας χωρίζει. Ούτε το δώρο της δεν έχω αγοράσει. Τι να της
πάρω; Ξαφνικά διαπιστώνω πως τα είχε όλα και δεν έχει τίποτα. Ό, τι κι
αν ζητήσει θα το έχει! Αρκεί να το ζητήσει!
«Δεκατρείς ώρες ακόμη…»
61