“25th hour” project
με μόνα εφόδια τη δίψα για ζωή, 2 - 3 καλούς φίλους, 1 καλό βιβλίο και
1 καλό κρασί…
Η περιπέτεια αρχίζει και το σώμα σου γίνεται ανάλαφρο και αφήνεις την
πυξίδα της ζωής να σε κατευθύνει αδιαμαρτύρητα και ρομαντικά
υποταγμένη στο όνειρο, στην πεμπτουσία του παραμυθιού σου…
25η ΩΡΑ (απ’ την ΑΝΑΠΟΔΗ)
Η ώρα εκείνη που κινείσαι μεταξύ λογικής και παράνοιας…
Η ώρα εκείνη που είσαι εσύ και ο φόβος, οι φόβοι σου παρέα…
Η ώρα εκείνη που η αισθητική και η ασχήμια μιας όξινης βροχής δεν
κάνουν νόημα, άνευ σημασίας είναι…
Η ώρα που γυρνάς μόνη/ος στο σπίτι το βράδυ και κοιτάζεις τη μοναξιά
στα μάτια και περιμένεις άδικα να σου χαμογελάσει…
Η ώρα που πονάς για μια αγάπη που χάθηκε…
Η ώρα που παλεύεις με δράκους και θεριά, με πρώτο και καλύτερο
ΕΣΕΝΑ…
Η ώρα που το δάκρυ κυλά…
Η ώρα που η ελπίδα σβήνει, χάνεται, παντού σκοτάδι, καταχνιά…
Η ώρα που τα όνειρα τρεμοσβήνουν σαν πεφταστέρια και δεν
προλαβαίνεις να ονειρευτείς…
Η ώρα που παύεις να κοιτάς ψηλά, σκύβεις το κεφάλι, χαμηλώνεις το
βλέμμα…
Η ώρα που το τίποτα, το μικρό και το κάτι, φαίνονται αδύνατα,
ακατόρθωτα, άπιαστα…
Αχ ψυχή μου… Ας μην ξημερώσει πότε ξανά αυτή η ώρα… ΠΟΤΕ. Να
μείνει εκτός χάρτη, εκτός του ρολογιού της ζωής μου, της ζωής μας.
606