“25th hour” project
Νικολέττα Ανδρώνη | 11.3.2015
24η ώρα της ημέρας.
Ο χρόνος σταματά.
25η ώρα της ημέρας.
Ώρα των ονείρων.
Εδώ θα με βρεις, αν με ψάχνεις.
Αν αναρωτιέσαι ποια είμαι, εδώ θα μάθεις.
Μαζί με όλους όσους αγαπώ και με αγαπάνε,
νεκροί και ζωντανοί όλοι εδώ.
Δεν μου λείπεις, βλέπω το χαμόγελο σου και νιώθω την ζεστασιά της
αγκαλιάς σου που είχα ξεχάσει.
Κι εσύ που είσαι μακριά, έρχομαι δίπλα σου στο δευτερόλεπτο και
περνάμε τόσο χρόνο μαζί μέχρι να βαρεθούμε.
Όνειρο τόσο ζωντανό σαν ανάμνηση.
Ο δικός μου κόσμος – παράδεισος.
Εδώ είναι η ουσία που ψάχνεις.
13η ώρα της ημέρας.
Ερωτήσεις, κριτική, ανασφάλεια, φόβος.
25η ώρα της ημέρας.
Και ξαφνικά εγώ κι εσύ σε μέρη που δεν έχουμε πάει.
Ευτυχισμένοι πάμε από μικρά, γραφικά χωριουδάκια σε πολυτελή
ξενοδοχεία
όχι από μεγαλομανία αλλά για να τα δοκιμάσουμε όλα
και στο τέλος να διαλέξουμε το εμείς γιατί ταιριάζουμε μαζί όπου κι αν
πάμε.
18η ώρα της ημέρας.
Φωνές, απογοήτευση, κλάματα, σιωπή.
25η ώρα της ημέρας.
Εδώ ξανά, εδώ που όλοι είναι αποδεκτοί ακριβώς όπως είναι.
Μουσική που μου αρέσει, χορεύω.
Γελάω, παίζω, είμαι στη σκηνή.
Δεν φοβάμαι, οι φωνές των άλλων δεν ακούγονται.
Υπάρχω, είμαι εγώ, νιώθω πλήρης.
Εγώ κι όλα αυτά που αισθάνομαι.
Πλημμύρα... Τρικυμία... Ευτυχία... Ηρεμία... Με αγαπώ.
20η ώρα της ημέρας.
Εγώ σε ένα γραφείο για να μην με λένε τεμπέλα κι ότι απλά κοιτώ, ενώ
601