“25th hour” project
Joanna Zacharoplasti | 7.3.2015
Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του και σκόπευε να την περάσει όπως και
τις προηγούμενες, θα κοιτάζει το ρολόι και θα παρακαλά να τελειώσει η
μέρα ή θα ευχηθεί για μιαν επιπλέον ώρα, την 25η ώρα. Μία επιπλέον
ώρα μόνο για εκείνον, μια ώρα όπου θα μπορέσει να κάνει όλα όσα
στερήθηκε τους τελευταίους πέντε μήνες, θα πήγαινε για βόλτα κ άτω
στην παραλία για να μυρίσει τον θαλασσινό αέρα και να γευτεί το
αλμυρό νερό, θα περπατούσε ξυπόλυτος στην άμμο και θα έτρεχε σαν
μανιακός μέχρι το σημείο όπου θα του κοβόταν η ανάσα. Θα
επισκεπτόταν οπωσδήποτε μια μπυραρία και θα έπινε δυο ποτήρια από
την αγαπημένη του μπύρα, θα συνομιλούσε με αγνώστους για το
ποδόσφαιρο, για βιβλία, μουσική, θα σχολίαζε ακόμη και τα καιρικά
φαινόμενα, λάτρευε τις χειμωνιάτικες και κρύες νύχτες. Έπειτα θα
πήγαινε για βρώμικο στο καλύτερο σημείο, δίπλα από το πάρκο που
σύχναζε παιδί, θα έτρωγε το χάμπουργκερ του και τις τηγανιτές πατάτες
του παρακολουθώντας τον κόσμο μπροστά του να περπατά ανέμελα, να
γελά ή να πηγαίνει για βόλτα τον σκύλο του. Τέλος θα πήγαινε πίσω στο
μέρος όπου ζούσε τους τελευταίους πέντε μήνες, θα ξάπλωνε στο
κρεβάτι και θα σκέπτονταν τον χρόνο που πήγαινε χαμένος, τους φίλους
και οικογένεια που απομάκρυνε από κοντά του και τον φόβο, τον φόβο
για το σκοτάδι και το άγνωστο. Η 25η ώρα του έφτανε σιγά - σιγά στο
τέλος της, κοίταξε την αντανάκλαση του στον καθρέφτη και χαμογέλασε,
το όνομα του ήταν Μάρκος και πέθαινε.
590