“25th hour” project
Μαντώ Εξηντάρη | 13.6.2014
Ό,τι αγγίζουμε, μας επιτρέπει να το ερωτευτούμε, να το σεβαστούμε, να
το αγαπήσουμε, να το καταστρέψουμε, να το… ζήσουμε!
Ό,τι δεν αγγίζουμε μένει νεκρό αυτό και ανικανοποίητοι εμείς.
Ο φόβος του «θανάτου», μας σταματάει από το να ζήσουμε. Του
θανάτου του έρωτα, της αγάπης, της φιλίας… της «ψυχής» μας.
Όμως ένας θάνατος… ένα τέλος, δίνει τον χώρο για το «νέο».
Σαν ένα χωράφι που καίγεται και λίγο αργότερα είναι έτοιμο για τη νέα
σπορά.
Ο φόβος του θανάτου του άυλου και του υλικού, μας αποτρέπει απ’ το
να σπείρουμε το νέο αλλά και από το να δούμε την ήδη υπάρχουσα
σπορά.
Γιατί αγαπάμε το Φως, το Θείο, το Πνεύμα, τη θάλασσα, τον Ήλιο…;
Μήπως γιατί έχουν την αίσθηση της αιωνιότητας… της αθανασίας, της
25ης ώρας;
Αποδοχή… του θανάτου, του τέλους, του πένθους αλλά ακόμα
περισσότερο… αποδοχή της γέννησης και της ζωής!
58