“25th hour” project
Φοίβος Μανωλούδης | 28.2.2015
Αυτή είναι η μοίρα μας αγάπη μου. Να φτάνουμε τόσο κοντά, σε
απόσταση αναπνοής, και πριν προλάβω να σε αγγίξω να σε χάνω. Την
25η ώρα της μέρας συμβαίνουν όλα αυτά. Έπρεπε να δημιουργήσουμε
άλλη μια ώρα για μας. Που να χωρέσει τόση αγάπη σε 24 μόνο ώρες;
Αδύνατον.
Δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω να μιλάω για μας. Μάλλον δεν είναι
σωστό να βάλω ένα τέλος σε μια ιστορία που ποτέ δεν άρχισε. Γιατί μόνο
την 25η ώρα, την ώρα εκείνη που η γραμμή ανάμεσα στο φανταστικό και
στο πραγματικό θολώνει και εξαφανίζεται, μόνο εκείνη την ώρα
μπορούσα να σε έχω. Τις υπόλοιπες 24 ώρες ήσουν απρόσιτος. Είσαι ό,τι
πιο απαγορευμένο μπορούσα ποτέ να επιθυμήσω. Ίσως για αυτό να σε
ερωτεύτηκα τόσο πολύ.
Λογικεύσου, μου είπες. Θα βρεις κάποιον άλλο, είμαι εγώ για
σένα.
-
Ερωτεύσου, σου απάντησα εγώ.
Είμαι ερωτευμένος με την κοπέλα μου, ψέλλισες και γύρισες το
κεφάλι, για να μην δω τα δάκρυα σου.
Τότε εμείς οι δυο ερωτευόμαστε με άλλο τρόπο, σου είπα, και
έφυγα μακριά σου.
Ποτέ όμως δεν έπαψα να σε σκέφτομαι.
Και εκείνη την ώρα, όταν πέφτω στο κρεβάτι μου με μόνη μου παρέα το
φεγγαρό