“25th hour” project
Μαρία Ολυμπίου | 27.2.2015
Είναι η στιγμή της απόλυτης ελευθερίας, η 25η ώρα που δεν ανήκει σε
κανέναν. Ούτε ένα αυτοκίνητο στον δρόμο, ούτε μια ανθρώπινη φιγούρα
για να ταρακουνήσει νευρικά συστήματα. Μόνο εγώ και η πόλη.
Ο ουρανός είναι πανέμορφος. Λίγο ροζ, λίγο φωτεινός, λίγο
συννεφιασμένος. Δεν αποφασίζει από νωρίς τι διάθεση θα έχει τη μέρα
που σιγά σιγά θα ξημερώσει. Δεν βιάζεται, δεν πνίγεται μέσα σε ένα
ποτήρι αστερόσκονη.
Οι γάτοι είναι ξαπλωμένοι, ακίνητοι, κάτω από τα δέντρα. Φιλοσοφούνε;
Έχουνε ανακαλύψει το νόημα της ζωής πως η μοναδική πραγματικότητα
είναι μια εισπνοή και μια εκπνοή; Σκέφτονται ή προσεύχονται; Είναι τόσο
μα τόσο αθόρυβοι, τόσο διακριτικοί.
Τα παράθυρα των σπιτιών είναι σφαλιστά. Κάποιοι αφήνουνε στα
υπνοδωμάτιά τους χαμηλό φωτισμό γιατί φοβούνται το σκοτάδι.
Σκέφτομαι να κτυπήσω όλα τα κουδούνια, όλων των σπιτιών από όπου
περνώ και να φωνάξω: «Ε! ξυπνάτε, έξω η ζωή είναι υπέροχη!». Ναι, μετά
σίγουρα θα τραγουδώ πίσω από της φυλακής τα σίδερα: Χαράζει η μέρα
και η πόλη έχει ρεπό… Συνεχίζω τη βόλτα μου στους δρόμους μιας πόλης
που ακόμα κοιμάται. Ακούγεται ο μουεζίνης, είναι κι αυτός πρωινός
τύπος. Οι προσευχές που εισακούονται είναι μάλλον οι δροσερές. Πάνω
από το κεφάλι μου πετάει ένα αεροπλάνο. Έχει απογειωθεί από τα
κατεχόμενα εδάφη. Την ώρα που εμείς κοιμόμαστε οι κατακτητές είναι
ξύπνιοι. Προσεύχονται, πιλοτάρουν αεροπλάνα πάνω από τα κρεβάτια
μας.
Ανηφορίζω κατήφορους, κατηφορίζω ανήφορους. Το μυαλό μου είναι
πεντακάθαρο. Το ίδιο και η ψυχή μου. Μια ώρα που δεν ανήκει σε
κανέναν. Σκέφτομαι διάφορα. Δεν θα μαγειρέψω σήμερα. Δεν θα
σφουγγαρίσω. Θα διαβάσω όλα μου τα παραμύθια και θα ταξιδέψω στη
χώρα του τώρα. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα.
Προσπερνώ καλάθους αχρήστων. Είναι φίσκα στα σκουπίδια των
αχόρταγων καταναλωτών. Πω πω… Αν ήμασταν στην έρημο θα είχαμε
τόσα πολλά σκουπίδια; Ένας μαυρόασπρος άνθρωπος έχει πετάξει το
παλιό του στρώμα στο απέναντι χωράφι. Έβρεξε και έγινε το στρώμα
βαρύ και ασήκωτο. Μάλιστα κύριε ή κυρία ή και τα δυο, το πετάξατε το
574