“25th hour” project
τρελαθεί; Γίνεται να επιθυμείς τόσο πολύ να τρελαθείς που στο τέλος να
τα καταφέρνεις; Τέτοια ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό του τις
τελευταίες μέρες, από την στιγμή που έχασε τη δουλειά του, μαζί με κάθε
ελπίδα για μια ζωή περισσότερο υποφερτή. Τον ζήλευε τον παππού του
και την μακαριότητα που περιέφερε μαζί με τα γέρικα πόδια του. Ο
παππούς δεν έχει ανάγκη, σκεφτόταν τα βράδια πριν κοιμηθεί.
Μοναδικός του στόχος κι όνειρο έγινε να μην έχει ούτε ο ίδιος ανάγκη.
Δουλειά δεν επιθυμούσε πια να βρει, αλλά γνώριζε καλά ότι και να
ήθελε, δεν θα έβρισκε. Μύριζε η ανάσα του θλίψη και φτηνό κρασί, όταν
αποφάσισε να ανέβει την σκάλα για να δοκιμάσει την τύχη του και την
ιστορία του παππού.
Η μέθοδος της μαγικής σκάλας αποδείχτηκε πιο δύσκολη απ’ ότι
περίμενε. Έπρεπε να την μετακινήσει και να την στερεώσει ξανά στην
παλιά της θέση. Αφού ανέβηκε δειλά δειλά τα πρώτα σκαλοπάτια, για
λίγο κοντοστάθηκε, καθώς η σκάλα έτριζε και κουνιόταν επικίνδυνα κι ο
εγγονός φοβήθηκε ότι δεν θα κατάφερνε με τίποτα να φτάσει στον
προορισμό του. Η σκάλα ήταν πιο μεγάλη απ’ ό,τι φανταζόταν και το
ανέβασμα του φάνηκε πιο κουραστικό κι από αναρρίχηση σε ψηλό
βουνό. Ο φόβος όμως υποχωρούσε σιγά σιγά κι όσο υποχωρούσε, τόσο
πιο ασφαλής γινόταν η ανάβαση, τόσο πιο γερή η σκάλα. Δεν κοίταζε
κάτω, καθώς κατευθυνόταν με κλειστά μάτια προς το πατάρι ή τον δικό
του παράδεισο, ακόμα δεν γνώριζε. Σκαλί το σκαλί συνέχ